Τέλος Εποχής

Το τελευταίο post που γράφω σε αυτό το γραφείο, σε αυτό το laptop, με αυτή τη θέα από το παράθυρο.

Πέρασαν τρία χρόνια και μισό, ακριβώς!

Τρία χρόνια και μισό από τη μέρα που πέρασα αυτήν την πόρτα.
Τρία χρόνια και μισό από τη μέρα που άλλαξα καριέρα.
Τρία χρόνια και μισό από τη μέρα που αποφάσισα να δουλέψω στο χώρο που πίστευα από μικρή πως μου ταιριάζει.

Τρία και μισό πολύ ωραία χρόνια! Σα μεταπτυχιακό με υποτροφία, όπως λέει και η κουμπάρα.

Τρία και μισό πολύ κουραστικά χρόνια! Που δε θα άλλαζα με τίποτα (καλά ίσως με το jack pot του jocker)

Τρία και μισό πολύτιμα χρόνια! Που φέρανε κοντά μου ανθρώπους αξιόλογους, φίλους για μια ζωή, μυαλά εξαιρετικά, εμπειρίες συναρπαστικές.

Ο κύκλος κλείνει!
Μια άλλη θέση, με άλλη θέα με περιμένει.
Για να δούμε...

Η Thrills ρωτά η Happy απαντά:

Αγαπημένα νησιά για διακοπές?
Σύρος και Φολέγανδρος...εννοείται και Κρήτη - Χανιά, Μύκονος, Κουφονήσια.

Καλύτερες διακοπές: Με φίλο ή παρέα?
Με φίλο...όταν τον θες πολύ!
Με παρέα...όταν δε θες να ξεκουραστείς!

Ηλιοβασίλεμα ή ξημέρωμα?
Ξημέρωμα! Στην αγκαλιά του!
Ναι ρε, είμαι καψούρα, τι θες;

Καλοκαιρινοί έρωτες: Ενδίδεις ή όχι?
Μωρέ ενδίδεις, αλλά μετά πρέπει να είσαι προετοιμασμένη να ακούς το 'Μη μου μιλάς για καλοκαίρια' της Αρβανίτη και να κλαις με μαύρο δάκρυ.

Καλοκαιρινό κεράτωμα?
Δεν το συνιστώ...όσο για τον παπά, άσε thrills μας τα είπαν και άλλοι!!!

Αγαπημένο αντηλιακό?
Lancaster...Χρόνια τώρα!

Αγαπημένo coctail?
Μοχίτο, Μαργαρίτα lime, Daquiri φράουλα (όχι δεν αντιγράφω την thrills, απλά τα πίνουμε παρέα)

Αγαπημένα φρούτα?
Κεράσια...ΤΕΛΟΣ

Αγαπημένο φαγητό:
Ψαράκι στα κάρβουνα (σλουρπ!!!)

Αγαπημένα παπούτσια:
Ξυπόλητη, άντε το πολύ σαγιονάρες...

Αγαπημένα ρούχα:
Μαγιό

Αγαπημένο soundtrack:
Ό,τι μπορεί να με κάνει να χορέψω...

Happy?

Όνειρα

Τα όνειρά σου βγαίνουν αληθινά, όταν τα πιστεύεις.
Τα όνειρά σου γίνονται πραγματικότητα, όταν τα κυνηγάς.
Τα όνειρά σου είναι κινητήριος δύναμη.
Τα όνειρά σου πρέπει να τα τιμάς.
Τα όνειρά σου δεν τα διαπραγματεύεσαι.
Τα όνειρά σου είναι δικά σου, κανένας δεν έχει δικαίωμα να τα κρίνει.
Τα όνειρά σου αξίζουν θυσίες και κόπο.

Για τα όνειρά σου αξίζει να περιμένεις.

Ο ΕΝΑΣ

Έχεις τακτοποιήσει τα κουτιά στο κεφάλι σου.
Έχουν περάσει χρόνια από τη μέρα που αισθάνθηκες να κόβεται η αναπνοή σου στη θέα του ερωτικού σου ενδιαφέροντος.
Έχεις κάνει σχέσεις, έχεις απορρίψει και σε έχουν απορρίψει.
Έχεις μάθει πλέον το παχνίδι.
Και όλα κυλούν χαλαρά.
Άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου.
Για άλλους λυπάσαι, για άλλους κάνεις το σταυρό σου κι ευχαριστείς το θεό που τους πήρε μακριά.
Δεν ερωτεύεσαι πια, απλά αφήνεσαι...και σκέφτεσαι.

Σκέφτεσαι πως η ζωή σου πλέον θα είναι έτσι.
Ο έρωτας δεν χτυπά την πορτά των 30+.
Είσαι πολύ λογική για ν΄αφήσεις να συμβεί κάτι τέτοιο.
Όχι γιατί δε θες, αλλά γιατί δε γίνεται πλέον.
Το μυαλό και οι εμπειρίες δε σ'αφήνουν βρε αδελφέ.
Άλλωστε, ξέρεις πως έχεις υπάρξει ερωτευμένη και πάλι για κανένα δεν είπες πως είναι ΑΥΤΟΣ.

Αυτός που θα θες να κοιμάσαι και να ξυπνάς κάθε μέρα δίπλα του.
Αυτός που θα θες να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί του.
Αυτός που θα θες να γεράσεις στο πλάι του, ναι μη γελάς με τήλιο και χαμομήλι.
Για κανέναν, ΠΟΤΕ.
Ποτέ δε σκέφτηκες το βήμα παραπέρα.

Βγαίνεις, διασκεδάζεις, πίνεις, χορεύεις, γελάς, συναντάς φίλους.
Κι ένα βράδυ που έχεις βγει συναντάς κι ένα παλιό φίλο.
Όχι, όχι ακριβώς φίλο, ούτε όμως κα απλό γνωστό.
Η αλήθεια είναι πως τώρα μόνο συνειδητοποιείς πως ποτέ δεν ήξερες τι σου ήταν, τι τον είχες.
Το μόνο που ξέρεις είναι αυτή η τεράστια τρυφερότητα που νιώθεις στη θέα του και πως τον ξέρεις 30 χρόνια.

Μιλάτε, αγκαλιάζεστε, φιλιέστε, θα τα πούμε, λέτε ο ένας στον άλλο.
Και λίγες μέρες μετά όντως συναντιέστε.
Μιλάτε για τα παλιά, για παλιές σχέσεις, κοινούς γνωστούς, σκηνικά από το παρελθόν. Τίποτα δεν είναι περίεργο.
Αποχαιρετιέστε, θα τα πούμε, λέτε ο ένας στον άλλο και φεύγετε σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Και τότε, εκείνη τη στιγμή, ένα συμβάν τ'αλλάζει όλα.

Περίεργο πράγμα η τύχη.

Έτσι ξαφνικά ανατρέπει τα πάντα.
Τα κουτιά πέφτουν σαν πούλια από ντόμινο.
Η καρδιά σου χτυπά ξανά σαν ταμπούρλο.
Το τηλέφωνο δε χτυπά, όσο κι αν το κοιτάζεις.
Οι ώρες δεν περνούν.
Κλαις, χαμογελάς, ξανακλαίς...

Σιγά σιγά το συνειδητοποιείς.
Είναι αυτός, ο Ένας!
Και ήταν πάντα μπροστά σου!!!

Like a Friend

Don't bother saying sorry
why don't you come in?
Smoke all my cigarettes - again.
Every time I get no further
how long has it been?
Come on in now
Wipe your feet on my dreams.

You take up my time
Like some cheap magazine
When I could have been
learning something
Well, you know what I mean.

I've done this before
and I will do it again
C'mon and kill me baby
whilst you smile like a friend
and I'll come running
Just to do it again.

I can't believe it
that this is still going on
Just how stupid can one person be?
Just how stupid and wrong

You are that last drink I never should have drunk
You are the body hidden in the trunk
You are the habit I can't seem to kick
You are my secrets on the front page every week.
You are the car I never should have bought
You are the train I never should have caught
You are the but that makes me hide my face
You are the party that makes me feel my age.
Like a car crash I can see but I just can't avoid
Like a plane I've been told I never should board
like a film that's so bad but I've just got to stay 'til the end
Let me tell you -it's lucky for you that we're friends

http://www.youtube.com/watch?v=jw3jdXJLD-o

Γιαπωνέζικο Ρητό

Όταν δεν ξέρεις που πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί...

Γυναίκες και Υστερία

Αυτό το post το άρχισα πριν εβδομάδες.
Το θέμα του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα.
Αφορμή στάθηκε ο παρακάτω διάλογος:
-Δεν είμαι εγώ αυτή σου λέω παιδί μου!
Καλή, καλή μου φίλη καθόταν απέναντί μου και προπαθούσε να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα...σύμφωνα με αυτήν.
- Έλα ρε μην κάνεις έτσι, όλες τα έχουμε κάνει αυτά.
Προσπαθούσα να την ηρεμήσω και να την κάνω να αισθανθεί καλύτερα.
Λες κι αν κάνεις τις μαλακίες που κάνουν και οι άλλοι, αυτομάτως μειώνεται η σημαντικότητά τους.
- Εγώ ποτέ! Αλήθεια σου λέω!
Καθόταν απέναντί μου, φυσούσε, ξεφυσούσε κι έμοιαζε να τα έχει πραγματικά χαμένα.
- Δηλαδή τι ακριβώς του είπες;
Ας το πιάσουμε από την αρχή σκεφτόμουν, μπας και βρούμε την άκρη.
- Υστερίες παιδί μου, υστερίες. Πως είναι αναίσθητος, πως μ'έχει γραμμένη, πως δεν ξέρει τι του γίνεται και την πληρώνω εγώ τη νύφη κι άλλα τέτοια.
- Αχα! Του έδωσες και κατάλαβε!
- Ναι ρε! Κι όλα αυτά γιατί δεν βγήκαμε...ενώ αυτός έχει διαλυμένο γόνατο και μάλλον θα κάνει εγχείριση!!!
- Ναι, ε;
Είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Δεν ήξερα τι να της πω. Αυτομάτως είχαν έρθει στο μυαλό μου στιγμές απείρου κάλλους, όπου είτε εγώ, είτε άλλες φίλες και γνωστές έχουμε υστεριάσει και το εκάστοτε θύμα κοιτά αποσβολωμένο.

Το ερώτημα λοιπόν που έχω είναι το εξής: Είναι η υστερία αποκλειστικά γυναικείο χαρακτηριστικό;

Εγώ προσωπικά, φοβάμαι πως είναι! Η αλήθεια είναι πως σπάνια έχω πετύχει άντρα να υστεριάζει prive ή ανάμεσα σε κόσμο!
Αντιθέτως, ξέρω πολλές κι εμένα μέσα - που ειδικά με αφορμή τις ιδιαίτερες εκείνες μέρες του μήνα - έχουμε πέσει στο ίδιο παράπτωμα!

Κι αναρωτιέμαι, που οφείλεται τελικά η υστερία;

Είναι επίκτητη ή θέμα γονιδιών;
Είναι παροδική ή κάτι που κρύβουμε καλά μέσα μας;
Είναι φυσιολογική ή μας χρειάζεται γιατρός;

Εσείς;