Χθες βράδυ, σε γνωστό αγαπημένο μπαράκι, φίλη φίλης με ρωτά:
Με ποιο ήρωα του LOST θα πήγαινες;
Δε χρειάστηκε να σκεφτώ, η απάντηση κύλησε αβίαστα από τα χείλη μου (πολύ Barbara Cartland ακούστηκε αυτό):
Δε χρειάστηκε να σκεφτώ, η απάντηση κύλησε αβίαστα από τα χείλη μου (πολύ Barbara Cartland ακούστηκε αυτό):
Με το κωλόπαιδο φυσικά! Και για τους μη φανατικούς όπου κωλόπαιδο αντικαταστήστε με το όνομα Σόγιερ.
Μπράβο βρε κορίτσι μου! αναφωνεί η φίλη της φίλης και κοιτάζει τη φίλη με σαρδόνιο χαμόγελο.
Μόλις τότε αντιλαμβάνομαι το λάθος στην εικόνα.
Μπράβο βρε κορίτσι μου! αναφωνεί η φίλη της φίλης και κοιτάζει τη φίλη με σαρδόνιο χαμόγελο.
Μόλις τότε αντιλαμβάνομαι το λάθος στην εικόνα.
Η φίλη με κοιτά με το γνωστό ξινό ύφος της κι αμέσως σχολιάζει:
Πολύ Αλαμπάμα ρε παιδί μου!
Ξέρω ακριβώς τι εννοεί αλλά τολμώ την ερώτηση:
Ξέρω ακριβώς τι εννοεί αλλά τολμώ την ερώτηση:
Δηλαδή εσύ με ποιόν θα πήγαινες; Με τον Τζακ;
Κουνά το κεφάλι της καταφατικά κι αρχίζω τα σιχτιρίκια και τα σταυροκοπήματα.
Καλά μωρή, ακόμα και στο LOST με το γιατρό θα πήγαινες; Με το καλό παιδί;
Μα έχει κάτι μπράτσα να! προλαβαίνει να πει
Δεν έχεις ελπίδα! τη σταματώ…μαζί και τη συζήτηση.
Καλά μωρή, ακόμα και στο LOST με το γιατρό θα πήγαινες; Με το καλό παιδί;
Μα έχει κάτι μπράτσα να! προλαβαίνει να πει
Δεν έχεις ελπίδα! τη σταματώ…μαζί και τη συζήτηση.
Από εκείνη τη στιγμή όμως κάτι με τρώει;
Ποια από τις δυο μας δεν έχει ελπίδα τελικά;
Ποια από τις δυο μας δεν έχει ελπίδα τελικά;
Η φίλη που η εξασφάλιση και οι πραγματικές ανάγκες καταδυναστεύουν ακόμα και τις φαντασιώσεις της, ή εγώ που οι φαντασιώσεις μου καταδυναστεύουν τη ζωή μου;
Και τελικά με ποιον αξίζει πραγματικά να πας;
Τον Τζακ ή τον Σόγιερ; Το καλό παιδί ή το κωλόπαιδο;
Τον Τζακ ή τον Σόγιερ; Το καλό παιδί ή το κωλόπαιδο;
