6 και σήμερα

Μέχρι τώρα, 3 blogfriends μου έχουν συμπαρασταθεί στο δράμα που βιώνω.
Ο Θανάσης (ποιός Θανάσης θα με ρωτήσετε αλλά δεν μπορώ να πω άλλα, ίσως η lost σας βοηθήσει) με διαβεβαίωσε πως δε δείχνω (τα χρόνια μου) και οι προεργασίες πάνε καλά. Χαλάλι το χθεσινό ξενύχτι!
Τελικά μπορεί ν΄αποδειχτούν και τα καλύτερα γενέθλια ever!

7 και σήμερα!

Η μέρα πλησιάζει κι εγώ σιγά σιγά πανικοβάλλομαι!
10 χρόνια πριν είχα πάθει πέσει σε βαριά κατάθλιψη και δεν ήθελα να βγω από το σπίτι για ένα μήνα και βάλε.
Φέτος λέω ν'αλλάξω βιολί και αρχίζω τις προεργασίες από σήμερα!
Απόψε λοιπόν, θα πάω να κανονίσω τα της Τετάρτης 6/12 και ο Θεός βοηθός.
Αν είναι να γίνω τριανταπέντε να το ευχαριστηθώ τουλάχιστον!!!

Προσωπική Υπόθεση

Εκτός από το άγχος αποχωρισμού, που η φίλη lost το έχει σε απόθεμα που αρκεί για όλους, υπάρχει και το άγχος του project!
Σάββατο μεσημέρι λοιπόν, κι αντί να είμαι για shopping, καφέ και ουζάκια με φίλους - με αυτή τη σειρά - είμαι στο γραφείο και περιμένω ένα e-mail, ένα τηλέφωνο, ένα sms έστω από τον πελάτη, που έχει κάνει τη ζωή μου κόλαση και με έχει αφήσει να ΄τρέχω΄το project' του χωρίς καμία έγκριση! Εν τω μεταξύ το κινητό μου χτυπά ανα 5'' και κάποιος εκ των πολλών προμηθευτών με μπινελικώνει που τον έχω ακόμη stand by!
Προσπαθώ ν’αναπνεύσω κανονικά, αλλά δεν τα καταφέρνω. Ένας κόμπος έχει σταθεί στο στέρνο μου, πρέπει να μειώσω το κάπνισμα σκεφτομαι, αλλά μέσα μου ξέρω πως δε φταίει αυτό. Έχω ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που έχω πριν την υλοποίηση κάθε project που αναλαμβάνω, έντονο εκνευρισμό και απίστευτη κινητικότητα.
Τα παίρνεις όλα πολύ προσωπικά, μου είπε πρόσφατα ένας γνωστός, ακόμα κι αν κάτι δεν πάει καλά δε σημαίνει πως φταις εσύ.
Μακάρι να ήταν έτσι, η αλήθεια δυστυχώς είναι, πως ενώ την επιτυχία μπορεί να τη χρεωθούν πολλοί άνθρωποι, την αποτυχία τη χρεώνεται πάντα ένας. Και αυτό είναι πολύ προσωπική υπόθεσή!

Εργασιακά...και άλλα

-Υπάρχει ανάγκη στο κατάστημα της Γλυφάδας και θα πρέπει να δουλεύεις κάποιες μέρες της εβδομάδας εκεί και όχι στο γραφείο. Μου είχε ανακοινώσει πριν πολλά χρόνια ο πρώτος προϊστάμενος μου.
-Ίσως και όχι, σκέφτηκα και υπέβαλλα την παραίτησή μου!
-Η συμπεριφορά σου στο γραφείο πρέπει ν'αλλάξει, δεν μπορείς να φέρεσαι έτσι στους συναδέλφους σου. Με αυτό το διόλου κολακευτικό σχόλιο με κατακεραύνωνε λίγο καιρό μετά η επόμενη προϊσταμένη μου. Αναγνωρίζοντας πως είχε απόλυτο δίκιο, έβαλα την ουρά στα σκέλια, διάβασα πολλά άρθρα σχετικά με τη διαχείριση του θυμού και της οργής στο εργασιακό περιβάλλον, ακολούθησα τις συμβουλές της και κατάφερα να διατηρήσω τη θέση μου εκεί για τρία χρόνια περίπου.
-Ξέρεις ποιά καθόταν πριν σε αυτή τη θέση ε; Με ρώτησε καιρό μετά στην ίδια εταιρεία ο διευθυντής, υπονοώντας πως το συγκεκριμένο γραφείο είχε κακό κάρμα! (όσον αφορούσε στην προσωπική μου ζωή).
-Και βέβαια ξέρω, είχα απαντήσει χαμογελώντας σκεπτόμενη ταυτόχρονα, δεν θα κάθομαι όμως για πολύ σ'αυτή...αλήθεια ήταν! Λίγο καιρό μετά άλλαζα εταιρεία...
Και σε αυτή όμως έφτασε η ώρα που ο διευθυντής και ιδιοκτήτης της εταιρείας με ρωτούσε σε κατ' ιδίαν συνάντηση που είχαμε στο γραφείο του:
-Γιατί παιδί μου θες ν'αποχωρήσεις; Τι σ'ενοχλεί;
-Τα πισώπλατα μαχαιρώματα κύριε ..., η εταιρεία σας έχει σοβαρό πρόβλημα εσωτερικών σχέσεων, είχα απαντήσει με θάρρος - θράσος, έχοντας ήδη βέβαια κλείσει δουλειά σε ανταγωνιστή του!
Στο γραφείο του οποίου, ανακοίνωνα μετά από πολύ μικρό χρονικό διάστημα...
-Λυπάμαι για την αναταραχή που σας δημιουργώ με την αποχώρησή μου, αλλά μου δίνεται μια ευκαιρία που μπορεί να μην ξαναέχω, κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Έχω μάθει ν'αποχωρώ στη ζωή μου!
Έχω μάθει να πιστεύω πως στη δουλειά δε χωρούν συναισθηματισμοί.
Εδώ που είμαι όμως τώρα, όλα είναι αλλιώς! Και για πρώτη φορά...φοβάμαι!!!

Περί φιλίας…

Ποιοι είναι οι φίλοι μας;

Είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε από πάντα;
Είναι αυτοί που οι συνθήκες μας φέρνουν κοντά;
Είναι οι συγγενείς που μεγαλώσαμε μαζί τους;
Είναι όσοι προσπαθούμε να πλησιάσουμε…χρόνια ίσως;
Είναι όσοι εμπιστευόμαστε;
Είναι σαν κι εμάς; Είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς;

Τι περιμένουμε από τους φίλους μας;

Να είναι έτοιμοι να ακούσουν τα πάντα από εμάς;
Να είναι κριτές των πράξεών μας;
Να είναι δίπλα μας ό,τι κι αν γίνει;
Να επωμιστούν δικές μας ευθύνες;
Να μας πάρουν αγκαλιά όταν τα πράγματα σκουραίνουν; Να μας πετάξουν ένα τούβλο στο κεφάλι, όταν τραβάμε κατευθείαν για την κατηφόρα τη μεγάλη;

Πως πρέπει να φερόμαστε στους φίλους μας;

Να τους αγαπάμε;
Να τους φροντίζουμε;
Να μην τους κρύβουμε στοιχεία της ζωής μας;
Να μην τους φοβόμαστε;

ΣΟΥΤΣΟΥ

Τον τελευταίο καιρό βρήκαμε με την παρέα καινούριο στέκι.
Ένα μπαράκι στη Σούτσου, με εξαιρετικό service, ξύπνιες φάτσες, καλή μουσική - τις περισσότερες φορές, αν και αυτό είναι αποκλειστικά θέμα προσωπικού γούστου - καλά ποτά και ωραία ατμόσφαιρα. Α! και πολύ ωραίο interior design!!!
Το θέμα μου όμως δεν είναι το μπαράκι. Μπαράκια στην Αθήνα υπάρχουν πολλά και κάποια τ'αγαπώ, το κάθ'ένα για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Το θέμα μου είναι πως το συγκεκριμένο μπαράκι μας έχει χαρίσει ήδη μεγάλες στιγμές!
Το θέμα μου είναι πως το συγκεκριμένο μπαράκι είναι κοντά στο σπίτι αγαπημένης φίλης, που δε διστάζω πλέον να την αποκαλώ έτσι.
Το θέμα μου είναι πως στο μπαράκι αυτό έχω γελάσει με την καρδιά μου, πράγμα που είχα καιρό να κάνω.
Το θέμα μου είναι πως ο χειμώνας που διαφαίνεται στον ορίζοντα, δε με τρομάζει, ξέρω πως θα περάσουμε καλά στο Soutsou.
Η παρέα μου κι εγώ!!!

Η δεύτερη επιλογή

Τετάρτη αργά προς ξημερώματα Πέμπτης γιορτάζουμε την αγαπημένη Μ.
Το πρώτο ποτό και το πρώτο σφηνάκι με περίεργη γεύση Ginger, σα να πίνεις λίγο 4711, έχουν ήδη καταναλωθεί.
Η παρέα βαριέται και ξεκινά την απέλπιδα αναζήτηση γνωστού club, το οποίο παρεπιπτόντως ήταν διάσημο και πέρσι με άλλο όνομα...αλλά έλα που δε στρίψαμε ποτέ αριστερά. Τέλος απελπιζόμαστε και αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στα κλασσικά, πάμε Μπρίκι που είναι σταθερή αξία και δε μας προδίδει ποτέ! Και ξεκινάμε, αμ δε! Όλοι οι Ταξιάρχες της Αθήνας κάναν την ίδια σκέψη μ'εμάς και το αγαπημένο Μπρίκι είναι απροσπέλαστο. Ας είναι το δεύτερο ποτάκι θα το πιούμε όπως και να 'χει, πάμε Σούτσου αποφασίζουμε...κι εκεί στη μέση του δρόμου μου γεννιέται το ερώτημα - γιατί περνάω και τα υπαρξιακά μου τελευταία - τι θα ένιωθε το Σούτσου αν ήξερε πως ήταν η δεύτερη επιλογή;
Είναι η δεύτερη επιλογή χειρότερη από την πρώτη; Κι αν όχι, γιατί δεν ήταν η πρώτη;
Μας αρέσει περισσότερο η πρώτη; ή φοβόμαστε να δεχτούμε το ίδιο εύκολα τη δεύτερη;
Είναι το 'μή χείρον βέλτιστον'; ή δε μας πέρασε απλώς από το μυαλό;
Για την ιστορία, καλύτερα απ'οπουδήποτε περάσαμε στην τρίτη επιλογή - που δυστυχώς έπρεπε να είχε τερματίσει εξ'αρχής πρώτη!

Αϋπνίες

Η αλήθεια είναι πως η αϋπνίες δεν είναι πάντα δυσάρεστες.
Το ραδιοφώνο παίζει ως επί το πλείστον καλύτερη μουσική αργά το βράδυ, χωρίς πολλές διαφημίσεις και άκαιρα σχόλια.
Ο χρόνος για έρευνα στο δίκτυο και σε blogs είναι περισσότερος, απ' ότι στη διάρκεια της μέρας και η διάθεση για συγγραφή συνήθως εντονότερη, εφόσον έχεις χαλαρώσει και έχεις πιεί κι ένα-δυό ποτάκια.
Επίσης, μπορείς να κάνεις, ό,τι δεν πρόλαβες να κάνεις μέσα στο νορμάλ 16ωρο λόγω δουλειάς κι υποχρεώσεων.
Κάποιες φορές όμως, οι αϋπνίες μπορούν να γίνουν πολύ άσχημες.
Σου θυμίζουν πως ξαπλώνεις ακόμα ένα βράδυ μόνος σου.
Σου αφήνουν απεριόριστο χρόνο να σκεφτείς τι πήγε στραβά στη μέρα, την εβδομάδα...τη ζωή σου.
Σου χαρίζουν μαύρους κύκλους, που δεν εξαφανίζονται που να χτυπιέσαι (και όχι τίποτε άλλο το πρωί θα δεις κι όλες τις beauty editors).
Όμως είναι εδώ!
Συνήθως εμφανίζονται, όταν κάτι δεν πάει καλά ή αντιθέτως όταν όλα μοιάζουν υπέροχα στην απλή ζωή σου.
Τις τελευταίες ημέρες δυστυχώς, συμβαίνει το πρώτο.

Το άρωμα...

είναι μυστήριο πράγμα! Το 'χει γράψει κι ο Ζίσκιντ άλλωστε...
Το άρωμα μπορεί να γίνει σήμα κατατεθέν, να ποτίσει το δέρμα σου, να παραμείνει στις ίνες των ρούχων σου, να υπάρχει στο χώρο ακόμα και όταν είσαι πλέον απών!
Πάει δε θα κοιμηθώ απόψε, τι ήθελα και το μύρισα το παλιοκασκόλ...

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006

Χίλια μπράβο κι ευχαριστώ στους:

- Γιώργο Ορφανουδάκη, Κωνσταντίνος Σελεζνιώφ, Θανάση Ορφανουδάκη ("Περί φυσικής")

- Στέλλα Γαδέδη, Πόλυ Κυριάκου, Ευτυχία Μητρίτσα ("Λίγο πριν ξημερώσει")

- Γιώργο Ταϊφάκο, Κωνσταντίνο Πισιμίση, Freedom of Speech & Ευτυχία Ραυτοπούλου ("Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος")

Επιτέλους καλή! Ελληνική! μουσική!!!

You 've got mail

Είναι από εκείνες τις φορές που ήξερα την απάντηση πριν ο άλλος απαντήσει. Διαίσθηση; κληρονομικό χάρισμα; αντανάκλαση; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων!
Τη στιγμή που το e-mail έκανε μεγαλοπρεπή εμφάνιση στην οθόνη του υπολογιστή μου, δεν ήθελα να το ανοίξω, ποιός ο λόγος να διαβάσεις αυτό που ήδη γνωρίζεις; σκέφτηκα.
Φυσικά, σαν καλή μαζόχα που είμαι το διάβασα και ... τίποτα, ούτε κρύο, ούτε ζέστη! Την περίμενα την απάντηση - η αλήθεια είναι πως περίμενα να είναι ακόμα χειρότερη - σε αυτή τουλάχιστον ζητά χρόνο να το σκεφτεί, κι άλλο!!!
Δε πειράζει, καλύτερα, σκέφτομαι, με τα χρήματα που θα έδινα για αεροπορικό εισιτήριο για Αμερική Χριστουγεννιάτικα, θα φτιάξω το σπίτι και θα πάω και διακοπές με την παρέα. Ναι, ναι καλύτερα.
Πεσ'το άλλη μια φορά, μήπως και τελικά το πιστέψεις...

Στην υγειά μας!

Την κράταγα αυτή την Moet & Chandon δύο και βάλε χρόνια στο ψυγείο μου. Πάντα θεωρούσα, όταν την έπαιρνε το μάτι μου εκεί στη γωνιά του ψυγείου, πως θα την ανοίγα σε μια πολύ σημαντική στιγμή. Τελικά την ήπιαμε παρέα με δύο φίλες προχθές το βράδυ, γιατί δεν είχαμε κέφι να πιούμε κάτι άλλο.
Έτσι, άνευ λόγου και αιτίας ανοίξαμε τη Moet και της δώσαμε να καταλάβει. Χαλάλι...μετά από 17 χρόνια παρέας, ώρες κοινωνικής κριτικής, ψυχανάλυσης και μπουρδολογίας στο τηλέφωνο, αναρίθμητες διαμονές - fake και μη - της μιας στο σπίτι της άλλης, πολλούς γκόμενους - ποτέ τους ίδιους αναμεταξύ μας, λάθη, στραβές και διαστήματα που περάσαμε μακριά η μια από την άλλη - από επιλογή ή βλακεία -, νομίζω πως το μπουκάλι άνοιξε την πιο σημαντική στιγμή.
Στην υγειά των φιλενάδων μου...και τη δική μου!