Γυναίκες και Υστερία

Αυτό το post το άρχισα πριν εβδομάδες.
Το θέμα του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα.
Αφορμή στάθηκε ο παρακάτω διάλογος:
-Δεν είμαι εγώ αυτή σου λέω παιδί μου!
Καλή, καλή μου φίλη καθόταν απέναντί μου και προπαθούσε να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα...σύμφωνα με αυτήν.
- Έλα ρε μην κάνεις έτσι, όλες τα έχουμε κάνει αυτά.
Προσπαθούσα να την ηρεμήσω και να την κάνω να αισθανθεί καλύτερα.
Λες κι αν κάνεις τις μαλακίες που κάνουν και οι άλλοι, αυτομάτως μειώνεται η σημαντικότητά τους.
- Εγώ ποτέ! Αλήθεια σου λέω!
Καθόταν απέναντί μου, φυσούσε, ξεφυσούσε κι έμοιαζε να τα έχει πραγματικά χαμένα.
- Δηλαδή τι ακριβώς του είπες;
Ας το πιάσουμε από την αρχή σκεφτόμουν, μπας και βρούμε την άκρη.
- Υστερίες παιδί μου, υστερίες. Πως είναι αναίσθητος, πως μ'έχει γραμμένη, πως δεν ξέρει τι του γίνεται και την πληρώνω εγώ τη νύφη κι άλλα τέτοια.
- Αχα! Του έδωσες και κατάλαβε!
- Ναι ρε! Κι όλα αυτά γιατί δεν βγήκαμε...ενώ αυτός έχει διαλυμένο γόνατο και μάλλον θα κάνει εγχείριση!!!
- Ναι, ε;
Είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Δεν ήξερα τι να της πω. Αυτομάτως είχαν έρθει στο μυαλό μου στιγμές απείρου κάλλους, όπου είτε εγώ, είτε άλλες φίλες και γνωστές έχουμε υστεριάσει και το εκάστοτε θύμα κοιτά αποσβολωμένο.

Το ερώτημα λοιπόν που έχω είναι το εξής: Είναι η υστερία αποκλειστικά γυναικείο χαρακτηριστικό;

Εγώ προσωπικά, φοβάμαι πως είναι! Η αλήθεια είναι πως σπάνια έχω πετύχει άντρα να υστεριάζει prive ή ανάμεσα σε κόσμο!
Αντιθέτως, ξέρω πολλές κι εμένα μέσα - που ειδικά με αφορμή τις ιδιαίτερες εκείνες μέρες του μήνα - έχουμε πέσει στο ίδιο παράπτωμα!

Κι αναρωτιέμαι, που οφείλεται τελικά η υστερία;

Είναι επίκτητη ή θέμα γονιδιών;
Είναι παροδική ή κάτι που κρύβουμε καλά μέσα μας;
Είναι φυσιολογική ή μας χρειάζεται γιατρός;

Εσείς;