Γιαπωνέζικο Ρητό

Όταν δεν ξέρεις που πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί...

Γυναίκες και Υστερία

Αυτό το post το άρχισα πριν εβδομάδες.
Το θέμα του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα.
Αφορμή στάθηκε ο παρακάτω διάλογος:
-Δεν είμαι εγώ αυτή σου λέω παιδί μου!
Καλή, καλή μου φίλη καθόταν απέναντί μου και προπαθούσε να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα...σύμφωνα με αυτήν.
- Έλα ρε μην κάνεις έτσι, όλες τα έχουμε κάνει αυτά.
Προσπαθούσα να την ηρεμήσω και να την κάνω να αισθανθεί καλύτερα.
Λες κι αν κάνεις τις μαλακίες που κάνουν και οι άλλοι, αυτομάτως μειώνεται η σημαντικότητά τους.
- Εγώ ποτέ! Αλήθεια σου λέω!
Καθόταν απέναντί μου, φυσούσε, ξεφυσούσε κι έμοιαζε να τα έχει πραγματικά χαμένα.
- Δηλαδή τι ακριβώς του είπες;
Ας το πιάσουμε από την αρχή σκεφτόμουν, μπας και βρούμε την άκρη.
- Υστερίες παιδί μου, υστερίες. Πως είναι αναίσθητος, πως μ'έχει γραμμένη, πως δεν ξέρει τι του γίνεται και την πληρώνω εγώ τη νύφη κι άλλα τέτοια.
- Αχα! Του έδωσες και κατάλαβε!
- Ναι ρε! Κι όλα αυτά γιατί δεν βγήκαμε...ενώ αυτός έχει διαλυμένο γόνατο και μάλλον θα κάνει εγχείριση!!!
- Ναι, ε;
Είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Δεν ήξερα τι να της πω. Αυτομάτως είχαν έρθει στο μυαλό μου στιγμές απείρου κάλλους, όπου είτε εγώ, είτε άλλες φίλες και γνωστές έχουμε υστεριάσει και το εκάστοτε θύμα κοιτά αποσβολωμένο.

Το ερώτημα λοιπόν που έχω είναι το εξής: Είναι η υστερία αποκλειστικά γυναικείο χαρακτηριστικό;

Εγώ προσωπικά, φοβάμαι πως είναι! Η αλήθεια είναι πως σπάνια έχω πετύχει άντρα να υστεριάζει prive ή ανάμεσα σε κόσμο!
Αντιθέτως, ξέρω πολλές κι εμένα μέσα - που ειδικά με αφορμή τις ιδιαίτερες εκείνες μέρες του μήνα - έχουμε πέσει στο ίδιο παράπτωμα!

Κι αναρωτιέμαι, που οφείλεται τελικά η υστερία;

Είναι επίκτητη ή θέμα γονιδιών;
Είναι παροδική ή κάτι που κρύβουμε καλά μέσα μας;
Είναι φυσιολογική ή μας χρειάζεται γιατρός;

Εσείς;

THE FOUNTAIN

Από την ώρα που το είδα έχω ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Ο Αρονόφσκυ δημιούργησε αυτή τη φορά ένα ποίημα για το Θάνατο, την Αθανασία και την Αγάπη.

Δείτε το...κάθε του δευτερόλεπτο αξίζει!

Και για όσους έχουν διαβάσει όλες τις κριτικές που το 'θάβουν', ας διαβάσουν και αυτή εδώ: http://www.time.com/time/arts/article/0,8599,1562575,00.html

Ξανά

Νομίζω πως το είχε γράψει η Μαλβίνα, μπορεί να κάνω και λάθος.
Τα πράγματα που φοβόμαστε περισσότερο είναι αυτά που θα μας ξανασυμβούν!
Γιατί όμως;
Είναι που δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας;
Είναι που ενώ μαθαίνουμε, μας είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε τη θεωρία πράξη;
Είναι που τα πράγματα που φοβόμαστε, είναι και αυτά που μας αρέσουν περισσότερο;
Ξέρω τουλάχιστον έναν άνθρωπο, που διαβάζοντας αυτό το post θα τα πάρει κρανίο και θα με αρχίσει στα μπινελίκια. Χαίρομαι γι'αυτό! Γιατί με ξέρει και με καταλαβαίνει και είναι πολύ φίλη για να μην το κάνει. Οπότε χαλάλι σου (εσύ ξέρεις).
Ξέρω επίσης, πως κάνω λάθη γιατί είμαι άνθρωπος με ανασφάλειες, ανάγκες και φοβίες, όπως όλοι. Κι αν καμιά φορά χάνω το μέτρο, είναι γιατί είμαι αυθόρμητη και παρορμητική. Οπότε το μόνο που έχω να πω, είναι πως λυπάμαι για την ανεξήγητη και απαράδεκτη χθεσινοβραδινή συμπεριφορά μου (κι εσύ ξέρεις).
Ναι! τα πράγματα που φοβάμαι, μου συμβαίνουν ξανά και ξανά, αλλά ίσως να φοβάμαι περισσότερο μήπως δεν μου ξανασυμβούν...

Διάβασα...

...σε μια αφίσα, στον τοίχο ενός μπαρ, το Σάββατο το βράδυ:
'Το τραγούδι είναι σαν όνειρο κι εσύ προσπαθείς να το κάνεις πραγματικότητα.
Είναι σαν μια ξένη χώρα, στην οποία πρέπει να εισβάλεις.' Bob Dylan
Μου άρεσε...