Τέλος Εποχής

Το τελευταίο post που γράφω σε αυτό το γραφείο, σε αυτό το laptop, με αυτή τη θέα από το παράθυρο.

Πέρασαν τρία χρόνια και μισό, ακριβώς!

Τρία χρόνια και μισό από τη μέρα που πέρασα αυτήν την πόρτα.
Τρία χρόνια και μισό από τη μέρα που άλλαξα καριέρα.
Τρία χρόνια και μισό από τη μέρα που αποφάσισα να δουλέψω στο χώρο που πίστευα από μικρή πως μου ταιριάζει.

Τρία και μισό πολύ ωραία χρόνια! Σα μεταπτυχιακό με υποτροφία, όπως λέει και η κουμπάρα.

Τρία και μισό πολύ κουραστικά χρόνια! Που δε θα άλλαζα με τίποτα (καλά ίσως με το jack pot του jocker)

Τρία και μισό πολύτιμα χρόνια! Που φέρανε κοντά μου ανθρώπους αξιόλογους, φίλους για μια ζωή, μυαλά εξαιρετικά, εμπειρίες συναρπαστικές.

Ο κύκλος κλείνει!
Μια άλλη θέση, με άλλη θέα με περιμένει.
Για να δούμε...

Η Thrills ρωτά η Happy απαντά:

Αγαπημένα νησιά για διακοπές?
Σύρος και Φολέγανδρος...εννοείται και Κρήτη - Χανιά, Μύκονος, Κουφονήσια.

Καλύτερες διακοπές: Με φίλο ή παρέα?
Με φίλο...όταν τον θες πολύ!
Με παρέα...όταν δε θες να ξεκουραστείς!

Ηλιοβασίλεμα ή ξημέρωμα?
Ξημέρωμα! Στην αγκαλιά του!
Ναι ρε, είμαι καψούρα, τι θες;

Καλοκαιρινοί έρωτες: Ενδίδεις ή όχι?
Μωρέ ενδίδεις, αλλά μετά πρέπει να είσαι προετοιμασμένη να ακούς το 'Μη μου μιλάς για καλοκαίρια' της Αρβανίτη και να κλαις με μαύρο δάκρυ.

Καλοκαιρινό κεράτωμα?
Δεν το συνιστώ...όσο για τον παπά, άσε thrills μας τα είπαν και άλλοι!!!

Αγαπημένο αντηλιακό?
Lancaster...Χρόνια τώρα!

Αγαπημένo coctail?
Μοχίτο, Μαργαρίτα lime, Daquiri φράουλα (όχι δεν αντιγράφω την thrills, απλά τα πίνουμε παρέα)

Αγαπημένα φρούτα?
Κεράσια...ΤΕΛΟΣ

Αγαπημένο φαγητό:
Ψαράκι στα κάρβουνα (σλουρπ!!!)

Αγαπημένα παπούτσια:
Ξυπόλητη, άντε το πολύ σαγιονάρες...

Αγαπημένα ρούχα:
Μαγιό

Αγαπημένο soundtrack:
Ό,τι μπορεί να με κάνει να χορέψω...

Happy?

Όνειρα

Τα όνειρά σου βγαίνουν αληθινά, όταν τα πιστεύεις.
Τα όνειρά σου γίνονται πραγματικότητα, όταν τα κυνηγάς.
Τα όνειρά σου είναι κινητήριος δύναμη.
Τα όνειρά σου πρέπει να τα τιμάς.
Τα όνειρά σου δεν τα διαπραγματεύεσαι.
Τα όνειρά σου είναι δικά σου, κανένας δεν έχει δικαίωμα να τα κρίνει.
Τα όνειρά σου αξίζουν θυσίες και κόπο.

Για τα όνειρά σου αξίζει να περιμένεις.

Ο ΕΝΑΣ

Έχεις τακτοποιήσει τα κουτιά στο κεφάλι σου.
Έχουν περάσει χρόνια από τη μέρα που αισθάνθηκες να κόβεται η αναπνοή σου στη θέα του ερωτικού σου ενδιαφέροντος.
Έχεις κάνει σχέσεις, έχεις απορρίψει και σε έχουν απορρίψει.
Έχεις μάθει πλέον το παχνίδι.
Και όλα κυλούν χαλαρά.
Άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου.
Για άλλους λυπάσαι, για άλλους κάνεις το σταυρό σου κι ευχαριστείς το θεό που τους πήρε μακριά.
Δεν ερωτεύεσαι πια, απλά αφήνεσαι...και σκέφτεσαι.

Σκέφτεσαι πως η ζωή σου πλέον θα είναι έτσι.
Ο έρωτας δεν χτυπά την πορτά των 30+.
Είσαι πολύ λογική για ν΄αφήσεις να συμβεί κάτι τέτοιο.
Όχι γιατί δε θες, αλλά γιατί δε γίνεται πλέον.
Το μυαλό και οι εμπειρίες δε σ'αφήνουν βρε αδελφέ.
Άλλωστε, ξέρεις πως έχεις υπάρξει ερωτευμένη και πάλι για κανένα δεν είπες πως είναι ΑΥΤΟΣ.

Αυτός που θα θες να κοιμάσαι και να ξυπνάς κάθε μέρα δίπλα του.
Αυτός που θα θες να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί του.
Αυτός που θα θες να γεράσεις στο πλάι του, ναι μη γελάς με τήλιο και χαμομήλι.
Για κανέναν, ΠΟΤΕ.
Ποτέ δε σκέφτηκες το βήμα παραπέρα.

Βγαίνεις, διασκεδάζεις, πίνεις, χορεύεις, γελάς, συναντάς φίλους.
Κι ένα βράδυ που έχεις βγει συναντάς κι ένα παλιό φίλο.
Όχι, όχι ακριβώς φίλο, ούτε όμως κα απλό γνωστό.
Η αλήθεια είναι πως τώρα μόνο συνειδητοποιείς πως ποτέ δεν ήξερες τι σου ήταν, τι τον είχες.
Το μόνο που ξέρεις είναι αυτή η τεράστια τρυφερότητα που νιώθεις στη θέα του και πως τον ξέρεις 30 χρόνια.

Μιλάτε, αγκαλιάζεστε, φιλιέστε, θα τα πούμε, λέτε ο ένας στον άλλο.
Και λίγες μέρες μετά όντως συναντιέστε.
Μιλάτε για τα παλιά, για παλιές σχέσεις, κοινούς γνωστούς, σκηνικά από το παρελθόν. Τίποτα δεν είναι περίεργο.
Αποχαιρετιέστε, θα τα πούμε, λέτε ο ένας στον άλλο και φεύγετε σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Και τότε, εκείνη τη στιγμή, ένα συμβάν τ'αλλάζει όλα.

Περίεργο πράγμα η τύχη.

Έτσι ξαφνικά ανατρέπει τα πάντα.
Τα κουτιά πέφτουν σαν πούλια από ντόμινο.
Η καρδιά σου χτυπά ξανά σαν ταμπούρλο.
Το τηλέφωνο δε χτυπά, όσο κι αν το κοιτάζεις.
Οι ώρες δεν περνούν.
Κλαις, χαμογελάς, ξανακλαίς...

Σιγά σιγά το συνειδητοποιείς.
Είναι αυτός, ο Ένας!
Και ήταν πάντα μπροστά σου!!!

Like a Friend

Don't bother saying sorry
why don't you come in?
Smoke all my cigarettes - again.
Every time I get no further
how long has it been?
Come on in now
Wipe your feet on my dreams.

You take up my time
Like some cheap magazine
When I could have been
learning something
Well, you know what I mean.

I've done this before
and I will do it again
C'mon and kill me baby
whilst you smile like a friend
and I'll come running
Just to do it again.

I can't believe it
that this is still going on
Just how stupid can one person be?
Just how stupid and wrong

You are that last drink I never should have drunk
You are the body hidden in the trunk
You are the habit I can't seem to kick
You are my secrets on the front page every week.
You are the car I never should have bought
You are the train I never should have caught
You are the but that makes me hide my face
You are the party that makes me feel my age.
Like a car crash I can see but I just can't avoid
Like a plane I've been told I never should board
like a film that's so bad but I've just got to stay 'til the end
Let me tell you -it's lucky for you that we're friends

http://www.youtube.com/watch?v=jw3jdXJLD-o

Γιαπωνέζικο Ρητό

Όταν δεν ξέρεις που πας, όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν εκεί...

Γυναίκες και Υστερία

Αυτό το post το άρχισα πριν εβδομάδες.
Το θέμα του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα.
Αφορμή στάθηκε ο παρακάτω διάλογος:
-Δεν είμαι εγώ αυτή σου λέω παιδί μου!
Καλή, καλή μου φίλη καθόταν απέναντί μου και προπαθούσε να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα...σύμφωνα με αυτήν.
- Έλα ρε μην κάνεις έτσι, όλες τα έχουμε κάνει αυτά.
Προσπαθούσα να την ηρεμήσω και να την κάνω να αισθανθεί καλύτερα.
Λες κι αν κάνεις τις μαλακίες που κάνουν και οι άλλοι, αυτομάτως μειώνεται η σημαντικότητά τους.
- Εγώ ποτέ! Αλήθεια σου λέω!
Καθόταν απέναντί μου, φυσούσε, ξεφυσούσε κι έμοιαζε να τα έχει πραγματικά χαμένα.
- Δηλαδή τι ακριβώς του είπες;
Ας το πιάσουμε από την αρχή σκεφτόμουν, μπας και βρούμε την άκρη.
- Υστερίες παιδί μου, υστερίες. Πως είναι αναίσθητος, πως μ'έχει γραμμένη, πως δεν ξέρει τι του γίνεται και την πληρώνω εγώ τη νύφη κι άλλα τέτοια.
- Αχα! Του έδωσες και κατάλαβε!
- Ναι ρε! Κι όλα αυτά γιατί δεν βγήκαμε...ενώ αυτός έχει διαλυμένο γόνατο και μάλλον θα κάνει εγχείριση!!!
- Ναι, ε;
Είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Δεν ήξερα τι να της πω. Αυτομάτως είχαν έρθει στο μυαλό μου στιγμές απείρου κάλλους, όπου είτε εγώ, είτε άλλες φίλες και γνωστές έχουμε υστεριάσει και το εκάστοτε θύμα κοιτά αποσβολωμένο.

Το ερώτημα λοιπόν που έχω είναι το εξής: Είναι η υστερία αποκλειστικά γυναικείο χαρακτηριστικό;

Εγώ προσωπικά, φοβάμαι πως είναι! Η αλήθεια είναι πως σπάνια έχω πετύχει άντρα να υστεριάζει prive ή ανάμεσα σε κόσμο!
Αντιθέτως, ξέρω πολλές κι εμένα μέσα - που ειδικά με αφορμή τις ιδιαίτερες εκείνες μέρες του μήνα - έχουμε πέσει στο ίδιο παράπτωμα!

Κι αναρωτιέμαι, που οφείλεται τελικά η υστερία;

Είναι επίκτητη ή θέμα γονιδιών;
Είναι παροδική ή κάτι που κρύβουμε καλά μέσα μας;
Είναι φυσιολογική ή μας χρειάζεται γιατρός;

Εσείς;

THE FOUNTAIN

Από την ώρα που το είδα έχω ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Ο Αρονόφσκυ δημιούργησε αυτή τη φορά ένα ποίημα για το Θάνατο, την Αθανασία και την Αγάπη.

Δείτε το...κάθε του δευτερόλεπτο αξίζει!

Και για όσους έχουν διαβάσει όλες τις κριτικές που το 'θάβουν', ας διαβάσουν και αυτή εδώ: http://www.time.com/time/arts/article/0,8599,1562575,00.html

Ξανά

Νομίζω πως το είχε γράψει η Μαλβίνα, μπορεί να κάνω και λάθος.
Τα πράγματα που φοβόμαστε περισσότερο είναι αυτά που θα μας ξανασυμβούν!
Γιατί όμως;
Είναι που δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας;
Είναι που ενώ μαθαίνουμε, μας είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε τη θεωρία πράξη;
Είναι που τα πράγματα που φοβόμαστε, είναι και αυτά που μας αρέσουν περισσότερο;
Ξέρω τουλάχιστον έναν άνθρωπο, που διαβάζοντας αυτό το post θα τα πάρει κρανίο και θα με αρχίσει στα μπινελίκια. Χαίρομαι γι'αυτό! Γιατί με ξέρει και με καταλαβαίνει και είναι πολύ φίλη για να μην το κάνει. Οπότε χαλάλι σου (εσύ ξέρεις).
Ξέρω επίσης, πως κάνω λάθη γιατί είμαι άνθρωπος με ανασφάλειες, ανάγκες και φοβίες, όπως όλοι. Κι αν καμιά φορά χάνω το μέτρο, είναι γιατί είμαι αυθόρμητη και παρορμητική. Οπότε το μόνο που έχω να πω, είναι πως λυπάμαι για την ανεξήγητη και απαράδεκτη χθεσινοβραδινή συμπεριφορά μου (κι εσύ ξέρεις).
Ναι! τα πράγματα που φοβάμαι, μου συμβαίνουν ξανά και ξανά, αλλά ίσως να φοβάμαι περισσότερο μήπως δεν μου ξανασυμβούν...

Διάβασα...

...σε μια αφίσα, στον τοίχο ενός μπαρ, το Σάββατο το βράδυ:
'Το τραγούδι είναι σαν όνειρο κι εσύ προσπαθείς να το κάνεις πραγματικότητα.
Είναι σαν μια ξένη χώρα, στην οποία πρέπει να εισβάλεις.' Bob Dylan
Μου άρεσε...

Περί εμού

Αφού θέλει η Lost, ας είναι...

1. Βαριέμαι εύκολα! Κι όταν λέω εύκολα, το εννοώ. Βαριέμαι την ίδια δουλειά, το ίδιο σπίτι, την ίδια διακόσμηση, το ίδιο αυτοκίνητο, τις ίδιες παρέες, τα ίδια μαγαζιά, τις ίδιες στάσεις στο σεξ, τους ίδιους προορισμούς, τους ίδιους ανθρώπους.
2. Φοβάμαι πολύ τις κατσαρίδες! Κι όταν λέω πολύ, εννοώ πολύ. Έχω προκαλέσει πολλές κρίσεις γέλιου σε φίλους και συγγενείς με τις αντιδράσεις μου στη θέα κατσαρίδας, ενώ για κάποιο λόγο διαισθάνομαι την παρουσία τους πριν καν εμφανιστούν.
3. Αγαπώ πολύ το μέρος από το οποίο κατάγομαι! Κι όταν λέω πολύ, εννοώ πως είναι ίσως ο μόνος προορισμός που δε θα βαρεθώ ποτέ.
4. Αντέχω τον πόνο! Κι όταν λέω αντέχω, εννοώ μουλάρι ο Αστραχάν είτε αφορά σε σωματικό είτε σε ψυχικό πόνο.
5. Δεν ξέρω να λέω όχι! Και είναι καιρός να αρχίσω...

Αν θέλουν οι:
tsoula
timewillprove
Minds in a jar
Loaded
erotisis

Γιατί δεν φοράς κράνος;

Υπάρχει κάτι που με εκνευρίζει ιδιαίτερα στα Ελληνικά σήριαλ.
Ωραίοι νέοι πρωταγωνιστές, έξυπνοι, με τον τρόπο τους και χωρίς πολλές έγνοιες κυκλοφορούν στην πόλη, στην οποία θέλει το σενάριο να διαμένουν, με μηχανή.
Ως εδώ καλά!
Έλα όμως που κυκλοφορούν με αυτή χωρίς να φορούν κράνος!!! Αυτό δεν το καταλαβαίνω.
Και για να μην παρεξηγηθώ, θα πω πως ανεβαίνω σε μηχανή εδώ και χρόνια, οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν μηχανή, ο καημός μου είναι πως δεν έμαθα ποτέ να οδηγώ μια κι ενώ έχω χάσει 2 πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα σε δυστύχημα με μηχανή, εξακολουθώ να τη θεωρώ το καλύτερο μέσο μεταφοράς. Με την προϋπόθεση να φοράς κράνος!
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν πως άτομα (ηθοποιοί) που προφανώς οδηγούν μηχανή και γνωρίζουν τους κινδύνους, δέχονται να πρωταγωνιστούν σε σκηνές πάνω σε μηχανές χωρίς κράνος, γνωρίζοντας πως εκείνη την ώρα τους βλέπουν νέα παιδιά, τα οποία είναι πολύ πιθανό να τους μιμηθούν.
Για όνομα κυρίες και κύριοι! Χαλάστε λίγο τη μόστρα σας και δώστε το παράδειγμα στον κόσμο που σας παρακολουθεί...

Σόγιερ vs Τζακ

Χθες βράδυ, σε γνωστό αγαπημένο μπαράκι, φίλη φίλης με ρωτά:

Με ποιο ήρωα του LOST θα πήγαινες;
Δε χρειάστηκε να σκεφτώ, η απάντηση κύλησε αβίαστα από τα χείλη μου (πολύ Barbara Cartland ακούστηκε αυτό):

Με το κωλόπαιδο φυσικά! Και για τους μη φανατικούς όπου κωλόπαιδο αντικαταστήστε με το όνομα Σόγιερ.
Μπράβο βρε κορίτσι μου! αναφωνεί η φίλη της φίλης και κοιτάζει τη φίλη με σαρδόνιο χαμόγελο.
Μόλις τότε αντιλαμβάνομαι το λάθος στην εικόνα.

Η φίλη με κοιτά με το γνωστό ξινό ύφος της κι αμέσως σχολιάζει:

Πολύ Αλαμπάμα ρε παιδί μου!
Ξέρω ακριβώς τι εννοεί αλλά τολμώ την ερώτηση:

Δηλαδή εσύ με ποιόν θα πήγαινες; Με τον Τζακ;

Κουνά το κεφάλι της καταφατικά κι αρχίζω τα σιχτιρίκια και τα σταυροκοπήματα.
Καλά μωρή, ακόμα και στο LOST με το γιατρό θα πήγαινες; Με το καλό παιδί;
Μα έχει κάτι μπράτσα να! προλαβαίνει να πει
Δεν έχεις ελπίδα! τη σταματώ…μαζί και τη συζήτηση.

Από εκείνη τη στιγμή όμως κάτι με τρώει;
Ποια από τις δυο μας δεν έχει ελπίδα τελικά;

Η φίλη που η εξασφάλιση και οι πραγματικές ανάγκες καταδυναστεύουν ακόμα και τις φαντασιώσεις της, ή εγώ που οι φαντασιώσεις μου καταδυναστεύουν τη ζωή μου;

Και τελικά με ποιον αξίζει πραγματικά να πας;
Τον Τζακ ή τον Σόγιερ; Το καλό παιδί ή το κωλόπαιδο;

Απολογισμός...

ΕΞΟΡΜΗΣΗ Νο1

-12 λίτρα κρασί (τουλάχιστον)
-6 μελομακάρονα (συγκρατήθηκα)
-4 κομμάτια σύγλινο (γουρουνιά)
-1 κοτόσουπα (τούμπανο)
-2 δώρα (magic sheep και σβούρα)
-1 ζευγάρι παντόφλες (όλα τα λεφτά)
-στάση γέφυρα (δεν μπορώ να πω περισσότερα)
-48 και βάλε ώρες ρέκλας (στο χαλί, γιατί ο καναπές είχε καταληφθεί από το ζεύγος)
- 13€ κέρδος (στην 21)
- καινούριο συκώτι (από τα γέλια)
- οι καλύτερες διακοπές με φίλους, ever!!!

ΕΞΟΡΜΗΣΗ Νο2

-12 λίτρα κρασί (τουλάχιστον, πάλι!!!)
-6 λίτρα vodka (2007 βαθμοί)
-1 δώρο
-2 επισκέψεις σε μουσεία
-5 νέες γνωριμίες (all blond, almost)
-1 καινούριο παλτό (κουκλί)
-καινούρια πόδια (από το περπάτημα)
-πολύ ζήλεια (για έναν άλλο τρόπο ζωής)
-η καλύτερη είσοδος νέου χρόνου, ever!!!

Υ.Σ. Ντινάρα, όσο και να βρίζεις, μετά το 10 έρχεται Άσσος αγάπη μου!!!