Εργασιακά...και άλλα

-Υπάρχει ανάγκη στο κατάστημα της Γλυφάδας και θα πρέπει να δουλεύεις κάποιες μέρες της εβδομάδας εκεί και όχι στο γραφείο. Μου είχε ανακοινώσει πριν πολλά χρόνια ο πρώτος προϊστάμενος μου.
-Ίσως και όχι, σκέφτηκα και υπέβαλλα την παραίτησή μου!
-Η συμπεριφορά σου στο γραφείο πρέπει ν'αλλάξει, δεν μπορείς να φέρεσαι έτσι στους συναδέλφους σου. Με αυτό το διόλου κολακευτικό σχόλιο με κατακεραύνωνε λίγο καιρό μετά η επόμενη προϊσταμένη μου. Αναγνωρίζοντας πως είχε απόλυτο δίκιο, έβαλα την ουρά στα σκέλια, διάβασα πολλά άρθρα σχετικά με τη διαχείριση του θυμού και της οργής στο εργασιακό περιβάλλον, ακολούθησα τις συμβουλές της και κατάφερα να διατηρήσω τη θέση μου εκεί για τρία χρόνια περίπου.
-Ξέρεις ποιά καθόταν πριν σε αυτή τη θέση ε; Με ρώτησε καιρό μετά στην ίδια εταιρεία ο διευθυντής, υπονοώντας πως το συγκεκριμένο γραφείο είχε κακό κάρμα! (όσον αφορούσε στην προσωπική μου ζωή).
-Και βέβαια ξέρω, είχα απαντήσει χαμογελώντας σκεπτόμενη ταυτόχρονα, δεν θα κάθομαι όμως για πολύ σ'αυτή...αλήθεια ήταν! Λίγο καιρό μετά άλλαζα εταιρεία...
Και σε αυτή όμως έφτασε η ώρα που ο διευθυντής και ιδιοκτήτης της εταιρείας με ρωτούσε σε κατ' ιδίαν συνάντηση που είχαμε στο γραφείο του:
-Γιατί παιδί μου θες ν'αποχωρήσεις; Τι σ'ενοχλεί;
-Τα πισώπλατα μαχαιρώματα κύριε ..., η εταιρεία σας έχει σοβαρό πρόβλημα εσωτερικών σχέσεων, είχα απαντήσει με θάρρος - θράσος, έχοντας ήδη βέβαια κλείσει δουλειά σε ανταγωνιστή του!
Στο γραφείο του οποίου, ανακοίνωνα μετά από πολύ μικρό χρονικό διάστημα...
-Λυπάμαι για την αναταραχή που σας δημιουργώ με την αποχώρησή μου, αλλά μου δίνεται μια ευκαιρία που μπορεί να μην ξαναέχω, κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Έχω μάθει ν'αποχωρώ στη ζωή μου!
Έχω μάθει να πιστεύω πως στη δουλειά δε χωρούν συναισθηματισμοί.
Εδώ που είμαι όμως τώρα, όλα είναι αλλιώς! Και για πρώτη φορά...φοβάμαι!!!