Κι εκεί που θεωρούσα την επικοινωνία μέσω τηλεφώνου ό,τι χειρότερο, να ΄σου καί πέφτω στην ανάγκη του instant messenger και αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που η τεχνολογία βρίσκει τρόπους να μας φέρνει πιο κοντά. Ή μήπως να μας απομακρύνει με μαθηματική ακρίβεια;
Δεν έχω κάτι προσωπικό με το τηλέφωνο και την τεχνολογία γενικότερα. Θεωρώ όμως, πως αν θες να επικοινωνήσεις με κάποιον πραγματικά, μπορείς να το πετύχεις μόνο με live επαφή, άντε και με την παραδοσιακή μέθοδο του γράμματος - γιατί όλο και κάποια φίλη θα δει το γράμμα πριν το στείλεις, θα σε φασκελώσει, θα σου πει μην το στείλεις και θα σε σώσει σπό την καταστροφή
Ενώ το instant messaging χτυπά πάντα εκεί που δεν το περιμένεις, που δεν ξέρεις τι να πεις και που γενικώς δεν μπορείς να πεις και πολλά.
Όπως...
Η ώρα είναι 20:45 και είμαι ακόμα στο γραφείο (συνηθισμένο). Προσπαθώ να φτιάξω ένα ρημαδοbudget που δε μου βγαίνει με τίποτα, γιατί θέλω και τον πελάτη ευχαριστημένο - μη δει την πρόταση ο άνθρωπος και φριάξει - και να πιάσω το στόχο και το πολυπόθητο bonus, γιατί έχω κι έξοδα. Δύο σ΄ένα δηλαδή ή και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Παίζω λοιπόν με το excel, βάζω και βγάζω νούμερα και ξαφνικά pop up και να σου σκάει μήνυμα το αγόρι από την άλλη άκρη του κόσμου.
- Τι κάνεις;
- Πήζω
- Κι εγώ
- Τι άλλα
- Μπλα - μπλα - μπλα
Ουσία μηδέν και πάνω που είμαι έτοιμη να του πω πες κάτι για μας, διαβάζω...
- Πρέπει να σ'αφήσω, I'm busy...και το γυρίζει offline!!!
Και αρχίζω τα σιχτιρίκια. Άμα ρε φίλε είσαι busy, τι ξεκινάς κουβέντα; Με ρώτησες εμένα;
Θα μου πεις τώρα, τι λες Χριστιανή μου, ας μην απαντούσες, ας ήσουν offline.
Έλα όμως που δεν μπορώ, που είμαι συνεχώς online μήπως και εμφανιστεί. Εθισμένη στο instant messaging σου λέω...Μήπως να πάρω τα χάπια μου;;;
31 Οκτ 2006
29 Οκτ 2006
Η σχέση 'φάντασμα'
Η αλήθεια είναι πως η σχέση 'φάντασμα' είναι ιδιαίτερα βολική! Δε δημιουργεί υποχρεώσεις, σπανίως είναι εκεί όταν θες να είσαι all alone - βέβαια σπανίως είναι εκεί όταν το μόνο που θες είναι να είναι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση - ιδανικοποιεί τον άλλο και την ίδια τη σχέση και τέλος αφήνει τη φαντασία να οργιάζει για την πολυπόθητη στιγμή της συνάντησης! Επίσης, σου χαρίζει σπαραξικάρδιους αποχώρισμους, απ'αυτούς που αξίζει να διηγείσαι στα εγγόνια σου.
Παρ'όλα αυτά, η σχέση 'φάντασμα' έχει ένα μεγάλο μείον κι όταν λέμε μεγάλο, εννούμε σαν την Πελοπόννησο και βάλε!
Δε θα σου χαρίσει ποτέ τις μικρές καθημερινές απολαύσεις με τον άλλο, δε θα γευτείς ποτέ ολιγόωρους αποχωρισμούς και τη διάθεση για κοπάνα από το γραφείο, το σχολείο ή όπου αλλού για να τους αποτρέψεις και να μείνεις μαζί του. Τέλος, εκτός πολλών άλλων, η σχέση 'φάντασμα' δε θα σε φέρει ποτέ αντιμέτωπη με την πραγματικότητα όταν είναι η ώρα της, αλλά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά. Όταν δηλαδή, έχεις ήδη δώσει όλο το μηνιάτικο και άλλες οικονομίες για ένα ταξίδι που μετανιώνεις μέσα στο αεροπλάνο, σου έχει τελειώσει το concealer και δεν μπορείς να καλύψεις τον ρημάδι τον κύκλο, ενώ αυτός είναι στην εξώπορτα και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Δυστυχως, η άρνηση στη σχέση 'φάντασμα' έρχεται πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Εκείνη που ενώ πιστεούμε - για μήνες ίσως - πως θα είναι ιδανική, ανακαλύπτουμε τελικά πως είναι η πιο λάθος!
Παρ'όλα αυτά, η σχέση 'φάντασμα' έχει ένα μεγάλο μείον κι όταν λέμε μεγάλο, εννούμε σαν την Πελοπόννησο και βάλε!
Δε θα σου χαρίσει ποτέ τις μικρές καθημερινές απολαύσεις με τον άλλο, δε θα γευτείς ποτέ ολιγόωρους αποχωρισμούς και τη διάθεση για κοπάνα από το γραφείο, το σχολείο ή όπου αλλού για να τους αποτρέψεις και να μείνεις μαζί του. Τέλος, εκτός πολλών άλλων, η σχέση 'φάντασμα' δε θα σε φέρει ποτέ αντιμέτωπη με την πραγματικότητα όταν είναι η ώρα της, αλλά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά. Όταν δηλαδή, έχεις ήδη δώσει όλο το μηνιάτικο και άλλες οικονομίες για ένα ταξίδι που μετανιώνεις μέσα στο αεροπλάνο, σου έχει τελειώσει το concealer και δεν μπορείς να καλύψεις τον ρημάδι τον κύκλο, ενώ αυτός είναι στην εξώπορτα και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Δυστυχως, η άρνηση στη σχέση 'φάντασμα' έρχεται πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Εκείνη που ενώ πιστεούμε - για μήνες ίσως - πως θα είναι ιδανική, ανακαλύπτουμε τελικά πως είναι η πιο λάθος!
18 Οκτ 2006
The little black dress
- Πίσω από τα μαύρα...τι κρύβεις πίσω από αυτά; με ρωτά η κολλητή και συνεχίζει ακάθεκτη.
Θα σου πω εγώ! Την ανασφάλεια σου κρύβεις! Μάλιστα κυρία μου είσαι ανασφαλής και έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τουλάχιστον όσον αφορά στην εμφάνισή σου.
- Τι λες παιδάκι μου - της απαντώ τσιτωμένη - Τα μαύρα μου αρέσουν και επίσης μου πηγαίνουν πολύ. Άλλωστε είναι μόδα.
- Ναι, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που σε γνωρίζω! (αντιγυρίζει το σχόλιο μου με το μοναδικό της ξινισμένο ύφος)
- Τι θες να πεις; Πως κρύβομαι πίσω από ένα χρώμα για να περνώ απαρατήρητη;
- Είναι ολοφάνερο! (όρθια πλέον, κραδαίνει στα χέρια της ένα άλμπουμ με φωτογραφίες) Δες, όχι δες! μου λέει και ταυτόχρονα ξεφυλίζει το άλμπουμ, σταματώντας σε κάθε φωτογραφία και καρφώνοντας με σε αυτή με το μικροσκοπικό της δάχτυλο...
Βλέπεις, παντού φοράς μαύρα. Όχι πες μου έχω άδικο, όπου κι αν είσαι φοράς μαύρα! (τώρα πλέον φωνάζει)
- Μα στα αλήθεια μ'αρέσει ως χρώμα (τολμώ να ψελλίσω)
- Α! ναι ε; τότε γιατί στο γραφείο φοράς κι άλλα χρώματα, ε;ε; Γιατί εκεί, που αισθάνεσαι δυνατή και ασφαλής δε σου χρειάζονται.
- Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι, λέω και αναρωτιέμαι τι την οδήγησε έτσι στα καλά καθούμενα σε αυτό το ξέσπασμα.
- Πες μου κάτι - μου λέει την ώρα που ξανακάθεται στον καναπέ και αφήνει το άλμπουμ από τα χέρια της. Όταν επιλέγεις τι θα φορέσεις το πρωί για το γραφείο, για ποιόν ντύνεσαι; Και μετά απάντησέ μου το ίδιο για τις εξόδους σου...
Δεν ξέρω τι να της απαντήσω, ξαφνικά μ'έχει βάλει σε φοβερό 'τριπάκι'. Αναρωτιέμαι όμως, αν τα χρώματα που φοράμε εκφράζουν τη διάθεση ή ακόμα και την ίδια μας την προσωπικότητά μας, τότε γιατί έχουν χυθεί τόνοι μελάνια για τη σημαντικότητα του little black dress?
Θα σου πω εγώ! Την ανασφάλεια σου κρύβεις! Μάλιστα κυρία μου είσαι ανασφαλής και έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τουλάχιστον όσον αφορά στην εμφάνισή σου.
- Τι λες παιδάκι μου - της απαντώ τσιτωμένη - Τα μαύρα μου αρέσουν και επίσης μου πηγαίνουν πολύ. Άλλωστε είναι μόδα.
- Ναι, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που σε γνωρίζω! (αντιγυρίζει το σχόλιο μου με το μοναδικό της ξινισμένο ύφος)
- Τι θες να πεις; Πως κρύβομαι πίσω από ένα χρώμα για να περνώ απαρατήρητη;
- Είναι ολοφάνερο! (όρθια πλέον, κραδαίνει στα χέρια της ένα άλμπουμ με φωτογραφίες) Δες, όχι δες! μου λέει και ταυτόχρονα ξεφυλίζει το άλμπουμ, σταματώντας σε κάθε φωτογραφία και καρφώνοντας με σε αυτή με το μικροσκοπικό της δάχτυλο...
Βλέπεις, παντού φοράς μαύρα. Όχι πες μου έχω άδικο, όπου κι αν είσαι φοράς μαύρα! (τώρα πλέον φωνάζει)
- Μα στα αλήθεια μ'αρέσει ως χρώμα (τολμώ να ψελλίσω)
- Α! ναι ε; τότε γιατί στο γραφείο φοράς κι άλλα χρώματα, ε;ε; Γιατί εκεί, που αισθάνεσαι δυνατή και ασφαλής δε σου χρειάζονται.
- Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι, λέω και αναρωτιέμαι τι την οδήγησε έτσι στα καλά καθούμενα σε αυτό το ξέσπασμα.
- Πες μου κάτι - μου λέει την ώρα που ξανακάθεται στον καναπέ και αφήνει το άλμπουμ από τα χέρια της. Όταν επιλέγεις τι θα φορέσεις το πρωί για το γραφείο, για ποιόν ντύνεσαι; Και μετά απάντησέ μου το ίδιο για τις εξόδους σου...
Δεν ξέρω τι να της απαντήσω, ξαφνικά μ'έχει βάλει σε φοβερό 'τριπάκι'. Αναρωτιέμαι όμως, αν τα χρώματα που φοράμε εκφράζουν τη διάθεση ή ακόμα και την ίδια μας την προσωπικότητά μας, τότε γιατί έχουν χυθεί τόνοι μελάνια για τη σημαντικότητα του little black dress?
16 Οκτ 2006
Βεγγαλικά
Κάποιος από τους νικητές των εκλογών πανηγυρίζει εκεί έξω, φωτίζοντας τον ουρανό της Αθήνας με βεγγαλικά. Τόσο όμορφα και φωτεινά που σε κάνουν να χαζεύεις στο μπαλκόνι για ώρες.
Βεγγαλικά που σου θυμίζουν πόσο όμορφα είναι κάποια πράγματα που διαρκούν ελάχιστα. Χρώματα και φώτα που φωτίζουν τον ουρανό σου και σε καλούν να βγεις εκεί έξω και να ζήσεις τη ζωή που έχεις αφήσει στη μέση.
Μια φίλη έγραψε - με λίγα λόγια - πως η ζωή φέρνει κάποιες φορές στο διάβα μας ανθρώπους από την άλλη άκρη της γης, μόνο και μόνο για να μας ταρακουνήσουν.
Να φωτίσουν δηλαδή, το μονοπάτι που έχουμε χάσει.
Αν είναι έτσι, εγώ γιατί εξακολουθώ ν'αναρωτιέμαι: Αν η ζωή φέρνει ανθρώπους από τόσο μακριά, μήπως θέλει να μας πει πως δεν είναι απλώς βεγγαλικά;
Βεγγαλικά που σου θυμίζουν πόσο όμορφα είναι κάποια πράγματα που διαρκούν ελάχιστα. Χρώματα και φώτα που φωτίζουν τον ουρανό σου και σε καλούν να βγεις εκεί έξω και να ζήσεις τη ζωή που έχεις αφήσει στη μέση.
Μια φίλη έγραψε - με λίγα λόγια - πως η ζωή φέρνει κάποιες φορές στο διάβα μας ανθρώπους από την άλλη άκρη της γης, μόνο και μόνο για να μας ταρακουνήσουν.
Να φωτίσουν δηλαδή, το μονοπάτι που έχουμε χάσει.
Αν είναι έτσι, εγώ γιατί εξακολουθώ ν'αναρωτιέμαι: Αν η ζωή φέρνει ανθρώπους από τόσο μακριά, μήπως θέλει να μας πει πως δεν είναι απλώς βεγγαλικά;
14 Οκτ 2006
Το πάτωμα...
ΧΑΛΙΑ
Σάββατο βράδυ, τα αποτσίγαρα έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν από το τασάκι, η μοναξιά έχει στρογγυλοκαθήσει στον καναπέ σου, στο video club τα νέα επεισόδια το LOST ήταν νοικιασμένα και ο μόνος άνθρωπος που θα ήθελες - ίσως - να δεις είναι 6.500 μίλια μακριά.
Και δε σου φτάνουν όλα τα παραπάνω, βάζεις ραδιόφωνο να σκάσει λίγο το χειλάκι σου και πέφτεις πάνω στο μοναδικό τραγούδι που σε τσακίζει. Το πάτωμα. Αχ βρε Τάνυα, γιατί;
Σάββατο βράδυ, τα αποτσίγαρα έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν από το τασάκι, η μοναξιά έχει στρογγυλοκαθήσει στον καναπέ σου, στο video club τα νέα επεισόδια το LOST ήταν νοικιασμένα και ο μόνος άνθρωπος που θα ήθελες - ίσως - να δεις είναι 6.500 μίλια μακριά.
Και δε σου φτάνουν όλα τα παραπάνω, βάζεις ραδιόφωνο να σκάσει λίγο το χειλάκι σου και πέφτεις πάνω στο μοναδικό τραγούδι που σε τσακίζει. Το πάτωμα. Αχ βρε Τάνυα, γιατί;
12 Οκτ 2006
Κάτι από τα παλιά...
Τελικά, έρχεται εκείνη η μέρα, που έχεις αφήσει το πατρικό σπίτι δύο και κάτι χρόνια, που οι γονείς έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα πως αποφάσισες να ζήσεις μόνη, που έχεις πάρει από εκεί τα απαραίτητα (βιβλία, ρούχα, καλλυντικά κλπ) και που όταν πηγαίνεις από εκεί, όλα είναι καλά!!!
Και μια ωραία μέρα, που μες την καλή χαρά έχεις πάει να τους δεις, η μητέρα σου αρπάζει την ευκαιρία και σου ζητά να πάρεις όλη την 'παλιατζουρία', όπως την αποκαλεί, που έχει μαζέψει σ'ένα σάκο και που βρήκε σε κάτι συρτάρια που είχες εκεί (παλιά) και τα οποία πλέον χρειάζεται!!!
Δε βαριέσαι σκέφτεσαι, ας της κάνεις τη χάρη, ούτως ή άλλως δικά σου πράγματα είναι κι εσύ δε μένεις πια εκεί. Και φεύγεις με το σάκο υπό μάλης...
Λίγες μέρες μετά, σκοντάφτεις πάνω στην 'παλιατζουρία' που είχες αφήσει σε μια γωνιά εκείνο το βράδυ- γιατί είχες και δουλειές να κάνεις - και αποφασίζεις πως δεν πάει άλλο, είναι η ώρα ν'ασχοληθείς μαζί της! Κι έτσι στρώνεσαι στον καναπέ με την 'παλιατζουρία' αγκαλιά και αρχίζεις το ψάξιμο. Ψάξιμο οδυνηρό και αστείο ταυτόχρονα. Ψάξιμο που σου θυμίζει πρόσωπα, ημέρες, χρόνια που πέρασαν. Στιγμές που πέρασαν μια για πάντα και ανθρώπους που έμειναν ή έφυγαν.
Βρίσκεις χαραγμένα αρχικά σε μεταλλικά τασάκια - το δικό σου και της κολλητής - που ευτυχώς είναι ακόμα εδώ. Γράμματα του πρώτου γκόμενου, που έφυγε και ζει πολύ μακριά. Πύλινες κατασκευές από το Δημοτικό με χρονολογίες που σε παγώνουν! Γράμμα, του δεύτερου γκόμενου και μεγάλου έρωτα, που το έγραφε από τη σκοπιά, αφού είχατε χωρίσει χρόνια, μάλλον γιατί δεν ήξερε σε ποιόν άλλο να γκρινιάξει για τις άθλιες συνθήκες της θητείας και που Δόξα το Θεό δεν είναι πια τόσο εδώ. Αποκόμματα από συναυλίες που έζησες από κοντά σε διαφορετικές αγκαλιές. Γράμματα από παιδικές φίλες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Και τέλος το μια φωτογραφία που νόμιζες πως είχες χάσει ή θάψει ή τέλος πάντων δε θα ξανάβλεπες ποτέ, όπως δε θα ξαναδείς αυτόν που πρωταγωνιστεί σε αυτή και που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Και δακρύζεις και γελάς και κλαις...με αυτή τη σειρά ή και όχι.
Και λίγο μετά, κάπου στο 12 τσιγάρο το συνειδητοποιείς. Μόνο 'παλιατζουρίες' δεν είναι αυτά που κρατάς στα χέρια σου. Είναι η ίδια σου η ζωή. Είναι όλα σε φέρανε μέχρι εδώ, όσα σε κάνανε τον άνθρωπο που είσαι. Κι όσα θα σε βοηθήσουν, μαζί με όσα μαζευτούν από δω και μετά να αποφασίσεις ποιά θα είσαι.
Φεύγω, πάω να αγοράσω ωραία κουτία, που αξίζουν στην όμορφη ζωή μου!
Και μια ωραία μέρα, που μες την καλή χαρά έχεις πάει να τους δεις, η μητέρα σου αρπάζει την ευκαιρία και σου ζητά να πάρεις όλη την 'παλιατζουρία', όπως την αποκαλεί, που έχει μαζέψει σ'ένα σάκο και που βρήκε σε κάτι συρτάρια που είχες εκεί (παλιά) και τα οποία πλέον χρειάζεται!!!
Δε βαριέσαι σκέφτεσαι, ας της κάνεις τη χάρη, ούτως ή άλλως δικά σου πράγματα είναι κι εσύ δε μένεις πια εκεί. Και φεύγεις με το σάκο υπό μάλης...
Λίγες μέρες μετά, σκοντάφτεις πάνω στην 'παλιατζουρία' που είχες αφήσει σε μια γωνιά εκείνο το βράδυ- γιατί είχες και δουλειές να κάνεις - και αποφασίζεις πως δεν πάει άλλο, είναι η ώρα ν'ασχοληθείς μαζί της! Κι έτσι στρώνεσαι στον καναπέ με την 'παλιατζουρία' αγκαλιά και αρχίζεις το ψάξιμο. Ψάξιμο οδυνηρό και αστείο ταυτόχρονα. Ψάξιμο που σου θυμίζει πρόσωπα, ημέρες, χρόνια που πέρασαν. Στιγμές που πέρασαν μια για πάντα και ανθρώπους που έμειναν ή έφυγαν.
Βρίσκεις χαραγμένα αρχικά σε μεταλλικά τασάκια - το δικό σου και της κολλητής - που ευτυχώς είναι ακόμα εδώ. Γράμματα του πρώτου γκόμενου, που έφυγε και ζει πολύ μακριά. Πύλινες κατασκευές από το Δημοτικό με χρονολογίες που σε παγώνουν! Γράμμα, του δεύτερου γκόμενου και μεγάλου έρωτα, που το έγραφε από τη σκοπιά, αφού είχατε χωρίσει χρόνια, μάλλον γιατί δεν ήξερε σε ποιόν άλλο να γκρινιάξει για τις άθλιες συνθήκες της θητείας και που Δόξα το Θεό δεν είναι πια τόσο εδώ. Αποκόμματα από συναυλίες που έζησες από κοντά σε διαφορετικές αγκαλιές. Γράμματα από παιδικές φίλες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Και τέλος το μια φωτογραφία που νόμιζες πως είχες χάσει ή θάψει ή τέλος πάντων δε θα ξανάβλεπες ποτέ, όπως δε θα ξαναδείς αυτόν που πρωταγωνιστεί σε αυτή και που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Και δακρύζεις και γελάς και κλαις...με αυτή τη σειρά ή και όχι.
Και λίγο μετά, κάπου στο 12 τσιγάρο το συνειδητοποιείς. Μόνο 'παλιατζουρίες' δεν είναι αυτά που κρατάς στα χέρια σου. Είναι η ίδια σου η ζωή. Είναι όλα σε φέρανε μέχρι εδώ, όσα σε κάνανε τον άνθρωπο που είσαι. Κι όσα θα σε βοηθήσουν, μαζί με όσα μαζευτούν από δω και μετά να αποφασίσεις ποιά θα είσαι.
Φεύγω, πάω να αγοράσω ωραία κουτία, που αξίζουν στην όμορφη ζωή μου!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
