Κάποιος από τους νικητές των εκλογών πανηγυρίζει εκεί έξω, φωτίζοντας τον ουρανό της Αθήνας με βεγγαλικά. Τόσο όμορφα και φωτεινά που σε κάνουν να χαζεύεις στο μπαλκόνι για ώρες.
Βεγγαλικά που σου θυμίζουν πόσο όμορφα είναι κάποια πράγματα που διαρκούν ελάχιστα. Χρώματα και φώτα που φωτίζουν τον ουρανό σου και σε καλούν να βγεις εκεί έξω και να ζήσεις τη ζωή που έχεις αφήσει στη μέση.
Μια φίλη έγραψε - με λίγα λόγια - πως η ζωή φέρνει κάποιες φορές στο διάβα μας ανθρώπους από την άλλη άκρη της γης, μόνο και μόνο για να μας ταρακουνήσουν.
Να φωτίσουν δηλαδή, το μονοπάτι που έχουμε χάσει.
Αν είναι έτσι, εγώ γιατί εξακολουθώ ν'αναρωτιέμαι: Αν η ζωή φέρνει ανθρώπους από τόσο μακριά, μήπως θέλει να μας πει πως δεν είναι απλώς βεγγαλικά;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ή μήπως είσαι τέτοιος τύπος που ακόμη κι η εφήμερη λάμψη ενός βεγγαλικού φτάνεις για να ξεστραβωθείς και να δεις -ξανά- το μονοπάτι, εκεί που άλλοι χρειάζονται κάποιον να τους κρατάει έναν πολυέλαιο πάνω από το κεφάλι τους και πάλι δεν?
mporei apla afta pou erxontai apo makria na einai apla veggalika...eksartatai apo poia gwnia tha ta deis
Δημοσίευση σχολίου