Κάτι από τα παλιά...

Τελικά, έρχεται εκείνη η μέρα, που έχεις αφήσει το πατρικό σπίτι δύο και κάτι χρόνια, που οι γονείς έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα πως αποφάσισες να ζήσεις μόνη, που έχεις πάρει από εκεί τα απαραίτητα (βιβλία, ρούχα, καλλυντικά κλπ) και που όταν πηγαίνεις από εκεί, όλα είναι καλά!!!
Και μια ωραία μέρα, που μες την καλή χαρά έχεις πάει να τους δεις, η μητέρα σου αρπάζει την ευκαιρία και σου ζητά να πάρεις όλη την 'παλιατζουρία', όπως την αποκαλεί, που έχει μαζέψει σ'ένα σάκο και που βρήκε σε κάτι συρτάρια που είχες εκεί (παλιά) και τα οποία πλέον χρειάζεται!!!
Δε βαριέσαι σκέφτεσαι, ας της κάνεις τη χάρη, ούτως ή άλλως δικά σου πράγματα είναι κι εσύ δε μένεις πια εκεί. Και φεύγεις με το σάκο υπό μάλης...
Λίγες μέρες μετά, σκοντάφτεις πάνω στην 'παλιατζουρία' που είχες αφήσει σε μια γωνιά εκείνο το βράδυ- γιατί είχες και δουλειές να κάνεις - και αποφασίζεις πως δεν πάει άλλο, είναι η ώρα ν'ασχοληθείς μαζί της! Κι έτσι στρώνεσαι στον καναπέ με την 'παλιατζουρία' αγκαλιά και αρχίζεις το ψάξιμο. Ψάξιμο οδυνηρό και αστείο ταυτόχρονα. Ψάξιμο που σου θυμίζει πρόσωπα, ημέρες, χρόνια που πέρασαν. Στιγμές που πέρασαν μια για πάντα και ανθρώπους που έμειναν ή έφυγαν.
Βρίσκεις χαραγμένα αρχικά σε μεταλλικά τασάκια - το δικό σου και της κολλητής - που ευτυχώς είναι ακόμα εδώ. Γράμματα του πρώτου γκόμενου, που έφυγε και ζει πολύ μακριά. Πύλινες κατασκευές από το Δημοτικό με χρονολογίες που σε παγώνουν! Γράμμα, του δεύτερου γκόμενου και μεγάλου έρωτα, που το έγραφε από τη σκοπιά, αφού είχατε χωρίσει χρόνια, μάλλον γιατί δεν ήξερε σε ποιόν άλλο να γκρινιάξει για τις άθλιες συνθήκες της θητείας και που Δόξα το Θεό δεν είναι πια τόσο εδώ. Αποκόμματα από συναυλίες που έζησες από κοντά σε διαφορετικές αγκαλιές. Γράμματα από παιδικές φίλες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Και τέλος το μια φωτογραφία που νόμιζες πως είχες χάσει ή θάψει ή τέλος πάντων δε θα ξανάβλεπες ποτέ, όπως δε θα ξαναδείς αυτόν που πρωταγωνιστεί σε αυτή και που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Και δακρύζεις και γελάς και κλαις...με αυτή τη σειρά ή και όχι.
Και λίγο μετά, κάπου στο 12 τσιγάρο το συνειδητοποιείς. Μόνο 'παλιατζουρίες' δεν είναι αυτά που κρατάς στα χέρια σου. Είναι η ίδια σου η ζωή. Είναι όλα σε φέρανε μέχρι εδώ, όσα σε κάνανε τον άνθρωπο που είσαι. Κι όσα θα σε βοηθήσουν, μαζί με όσα μαζευτούν από δω και μετά να αποφασίσεις ποιά θα είσαι.
Φεύγω, πάω να αγοράσω ωραία κουτία, που αξίζουν στην όμορφη ζωή μου!