Αποκέντρωση τώρα! ή κάτι τέτοιο...

Φέτος θα σπάσω την παράδοση και κατά την εορταστική περίοδο θα την 'κάνω΄ για μέρη μαγικά και ονειρεμένα!

Το καλύτερο όμως είναι πως δε θα την κάνω μόνη, αλλά με την καλύτερη παρέα.

Χριστούγεννα λοιπόν, με τους κολλητούς στην ένδοξη Ελληνική επαρχία όπου προβλέπονται... ατελείωτες ώρες οινοποσίας, ακατάπαυστης μπουρδολογίας, άφθονου γέλιου και φυσικά επίδειξης μαγειρικών ικανοτήτων από τον μοναδικό (μέχρι νεωτέρας) άνδρα της παρέας, γιατί οι υπόλοιπες μουλάρες θα παίζουμε επιτραπέζια και κάτι θα πρέπει να φάμε!!!

Την Πρωτοχρονιά τα πράγματα θ'αγριέψουν...προβλέπεται πολύ κρύο, πολύ βότκα, πολλές γνωριμίες και η μικρή πιθανότητα να μην επιστρέψω ποτέ από την παγωμένη Σουηδία όπου ευελπιστώ να ζήσω το όνειρο του να είσαι πραγματικά Ευρωπαίος παρέα με τον Ένα, τον Μοναδικό, τον πλέον Αγαπημένο (και μάναρο για κάθε ενδιαφερόμενη) εξάδελφο!!!
Ευκαιρία να αναθεωρήσω τη γνώμη μου για τους ξανθούς, ψηλούς και βόρειους...




Χρόνια Καλά! σε όλους.

Χριστούγεννα

Οι γιορτές είναι μια πολύ περίεργη περίοδος.
Για κάποιο λόγο είναι υποχρεωτικό να είσαι χαρούμενος, να περνάς καλά, να έχεις διάθεση για ατέλειωτες ώρες στα μαγαζιά όπου θα διαλέγεις δώρα για συγγενείς, φίλους, εορτάζοντες κ.α. και φυσικά να είσαι έτοιμος και κεφάτος για συνεχή ξεύχτια. Λες και όλα τα προβλήματα εξαφανίζονται!

Την προηγούμενη Κυριακή προσπάθησα να μπω κι εγώ στο πνεύμα των ημερών. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου κάποια στιγμή, ανέβηκα στο πατάρι και κατέβασα τα απαραίτητα - δέντρο και στολίδια -. Μετά από λίγο και αφού είχα στολίσει το μικρό μου δέντρο, το εξής ερώτημα καρφώθηκε στο μυαλό μου και με βασανίζει έκτοτε:
Αν βγάλω το δέντρο στο μπαλκόνι, το περιλούσω με βενζίνη και πετάξω σε αυτό ένα αναμμένο σπίρτο, τι θα γίνει;
Το πλέον πιθανό φαντάζομαι, είναι να καλέσουν οι γείτονες την πυροσβεστική, να ενημερώσουν τον σπιτονοικοκύρη μου πως δε στέκω καλά στα μυαλά μου και να με κοιτάνε από εδώ και στο εξής με στραβό μάτι.

Ε και; Που είναι το κωλόχαρτο που έχω υπογράψει πως οφείλω να είμαι ευτυχής, γιατί είναι Χριστούγεννα;

Σα σήμερα

35 χρόνια πριν ένα αγοράκι που το έλεγαν Νικόλα, αποχαιρετούσε τη μαμά του, που πήγαινε να του φέρει το δώρο του για την ονομαστική του εορτή.
Που να φανταζόταν ο μικρός Νικόλας - ξανθός κι αφράτος -, πως το δώρο του θα ήταν ένα μαυριδερό πλάσμα, τριχωτό, που έσκουζε και τον ξυπνούσε μέσα στη μαύρη νύχτα! Και δεν έφτανε αυτό, το πλάσμα δεν έμοιαζε μαζί του ούτε στα βασικά, φανταστείτε πως του έλειπε το τρίτο χεράκι ανάμεσα στα ποδαράκια του. Καιρό μετά, ο μικρός Νικόλας θα μάθαινε, πως το πλάσμα λεγόταν κορίτσι!
Το πλάσμα λοιπόν, ήταν δώρο για τη γιορτή του αδελφού του. Καλά να πάθει!!!
Από τότε γιορτή και γενέθλια γιορτάζονταν μαζί στο σπίτι τους κι ενώ όλοι - φίλοι και συγγενείς - δε ξεχνούσαν ποτέ τη γιορτή του μικρού Νικόλα, ξεχνούσαν με μαθηματική ακρίβεια τα γνέθλια του πλάσματος. Γεγονός το οποίο εκνεύριζε ιδιαίτερα το πλάσμα, όχι μόνο γαιτί δεν έπαιρνε τον ίδιο αριθμό δώρων με τον μικρό Νικόλα, αλλά ούτε καν τον ίδιο αριθμό ευχών.
Τα χρόνια πέρασαν, ο μικρός Νικόλας έφτιαξε σπίτι και οικογένεια και το πλάσμα σπίτι. Για ένα περίεργο λόγο όμως συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να γιορτάζουν όνομα και γενέθλια μαζί! Μήπως το πλάσμα είναι οπαδός του Μαζώχ?

Υ.Σ. Χρόνια μας πολλά αδελφούλη!!!

2 και σήμερα

Το άγχος μεγαλώνει...
Έφυγα για 2 μέρες και η χαμένη έπεσε σε κατάθλιψη, όχι γιατί έλειπα, αλλά γιατί δεν ήμουν εκεί να της τραβήξω το μαλλί!
Παρασκεύη τσάκισα κάτι θαλασσινά...
Σάββατο ήπια λες και δεν υπήρχε αύριο...
Κυριακή πήρα το δρόμο της επιστροφής...Δυστυχώς!
Πρέπει να κάνω και μια κουβέντα. Λες και δε μου έφταναν όλα τ'άλλα!

6 και σήμερα

Μέχρι τώρα, 3 blogfriends μου έχουν συμπαρασταθεί στο δράμα που βιώνω.
Ο Θανάσης (ποιός Θανάσης θα με ρωτήσετε αλλά δεν μπορώ να πω άλλα, ίσως η lost σας βοηθήσει) με διαβεβαίωσε πως δε δείχνω (τα χρόνια μου) και οι προεργασίες πάνε καλά. Χαλάλι το χθεσινό ξενύχτι!
Τελικά μπορεί ν΄αποδειχτούν και τα καλύτερα γενέθλια ever!

7 και σήμερα!

Η μέρα πλησιάζει κι εγώ σιγά σιγά πανικοβάλλομαι!
10 χρόνια πριν είχα πάθει πέσει σε βαριά κατάθλιψη και δεν ήθελα να βγω από το σπίτι για ένα μήνα και βάλε.
Φέτος λέω ν'αλλάξω βιολί και αρχίζω τις προεργασίες από σήμερα!
Απόψε λοιπόν, θα πάω να κανονίσω τα της Τετάρτης 6/12 και ο Θεός βοηθός.
Αν είναι να γίνω τριανταπέντε να το ευχαριστηθώ τουλάχιστον!!!

Προσωπική Υπόθεση

Εκτός από το άγχος αποχωρισμού, που η φίλη lost το έχει σε απόθεμα που αρκεί για όλους, υπάρχει και το άγχος του project!
Σάββατο μεσημέρι λοιπόν, κι αντί να είμαι για shopping, καφέ και ουζάκια με φίλους - με αυτή τη σειρά - είμαι στο γραφείο και περιμένω ένα e-mail, ένα τηλέφωνο, ένα sms έστω από τον πελάτη, που έχει κάνει τη ζωή μου κόλαση και με έχει αφήσει να ΄τρέχω΄το project' του χωρίς καμία έγκριση! Εν τω μεταξύ το κινητό μου χτυπά ανα 5'' και κάποιος εκ των πολλών προμηθευτών με μπινελικώνει που τον έχω ακόμη stand by!
Προσπαθώ ν’αναπνεύσω κανονικά, αλλά δεν τα καταφέρνω. Ένας κόμπος έχει σταθεί στο στέρνο μου, πρέπει να μειώσω το κάπνισμα σκεφτομαι, αλλά μέσα μου ξέρω πως δε φταίει αυτό. Έχω ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που έχω πριν την υλοποίηση κάθε project που αναλαμβάνω, έντονο εκνευρισμό και απίστευτη κινητικότητα.
Τα παίρνεις όλα πολύ προσωπικά, μου είπε πρόσφατα ένας γνωστός, ακόμα κι αν κάτι δεν πάει καλά δε σημαίνει πως φταις εσύ.
Μακάρι να ήταν έτσι, η αλήθεια δυστυχώς είναι, πως ενώ την επιτυχία μπορεί να τη χρεωθούν πολλοί άνθρωποι, την αποτυχία τη χρεώνεται πάντα ένας. Και αυτό είναι πολύ προσωπική υπόθεσή!

Εργασιακά...και άλλα

-Υπάρχει ανάγκη στο κατάστημα της Γλυφάδας και θα πρέπει να δουλεύεις κάποιες μέρες της εβδομάδας εκεί και όχι στο γραφείο. Μου είχε ανακοινώσει πριν πολλά χρόνια ο πρώτος προϊστάμενος μου.
-Ίσως και όχι, σκέφτηκα και υπέβαλλα την παραίτησή μου!
-Η συμπεριφορά σου στο γραφείο πρέπει ν'αλλάξει, δεν μπορείς να φέρεσαι έτσι στους συναδέλφους σου. Με αυτό το διόλου κολακευτικό σχόλιο με κατακεραύνωνε λίγο καιρό μετά η επόμενη προϊσταμένη μου. Αναγνωρίζοντας πως είχε απόλυτο δίκιο, έβαλα την ουρά στα σκέλια, διάβασα πολλά άρθρα σχετικά με τη διαχείριση του θυμού και της οργής στο εργασιακό περιβάλλον, ακολούθησα τις συμβουλές της και κατάφερα να διατηρήσω τη θέση μου εκεί για τρία χρόνια περίπου.
-Ξέρεις ποιά καθόταν πριν σε αυτή τη θέση ε; Με ρώτησε καιρό μετά στην ίδια εταιρεία ο διευθυντής, υπονοώντας πως το συγκεκριμένο γραφείο είχε κακό κάρμα! (όσον αφορούσε στην προσωπική μου ζωή).
-Και βέβαια ξέρω, είχα απαντήσει χαμογελώντας σκεπτόμενη ταυτόχρονα, δεν θα κάθομαι όμως για πολύ σ'αυτή...αλήθεια ήταν! Λίγο καιρό μετά άλλαζα εταιρεία...
Και σε αυτή όμως έφτασε η ώρα που ο διευθυντής και ιδιοκτήτης της εταιρείας με ρωτούσε σε κατ' ιδίαν συνάντηση που είχαμε στο γραφείο του:
-Γιατί παιδί μου θες ν'αποχωρήσεις; Τι σ'ενοχλεί;
-Τα πισώπλατα μαχαιρώματα κύριε ..., η εταιρεία σας έχει σοβαρό πρόβλημα εσωτερικών σχέσεων, είχα απαντήσει με θάρρος - θράσος, έχοντας ήδη βέβαια κλείσει δουλειά σε ανταγωνιστή του!
Στο γραφείο του οποίου, ανακοίνωνα μετά από πολύ μικρό χρονικό διάστημα...
-Λυπάμαι για την αναταραχή που σας δημιουργώ με την αποχώρησή μου, αλλά μου δίνεται μια ευκαιρία που μπορεί να μην ξαναέχω, κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Έχω μάθει ν'αποχωρώ στη ζωή μου!
Έχω μάθει να πιστεύω πως στη δουλειά δε χωρούν συναισθηματισμοί.
Εδώ που είμαι όμως τώρα, όλα είναι αλλιώς! Και για πρώτη φορά...φοβάμαι!!!

Περί φιλίας…

Ποιοι είναι οι φίλοι μας;

Είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε από πάντα;
Είναι αυτοί που οι συνθήκες μας φέρνουν κοντά;
Είναι οι συγγενείς που μεγαλώσαμε μαζί τους;
Είναι όσοι προσπαθούμε να πλησιάσουμε…χρόνια ίσως;
Είναι όσοι εμπιστευόμαστε;
Είναι σαν κι εμάς; Είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς;

Τι περιμένουμε από τους φίλους μας;

Να είναι έτοιμοι να ακούσουν τα πάντα από εμάς;
Να είναι κριτές των πράξεών μας;
Να είναι δίπλα μας ό,τι κι αν γίνει;
Να επωμιστούν δικές μας ευθύνες;
Να μας πάρουν αγκαλιά όταν τα πράγματα σκουραίνουν; Να μας πετάξουν ένα τούβλο στο κεφάλι, όταν τραβάμε κατευθείαν για την κατηφόρα τη μεγάλη;

Πως πρέπει να φερόμαστε στους φίλους μας;

Να τους αγαπάμε;
Να τους φροντίζουμε;
Να μην τους κρύβουμε στοιχεία της ζωής μας;
Να μην τους φοβόμαστε;

ΣΟΥΤΣΟΥ

Τον τελευταίο καιρό βρήκαμε με την παρέα καινούριο στέκι.
Ένα μπαράκι στη Σούτσου, με εξαιρετικό service, ξύπνιες φάτσες, καλή μουσική - τις περισσότερες φορές, αν και αυτό είναι αποκλειστικά θέμα προσωπικού γούστου - καλά ποτά και ωραία ατμόσφαιρα. Α! και πολύ ωραίο interior design!!!
Το θέμα μου όμως δεν είναι το μπαράκι. Μπαράκια στην Αθήνα υπάρχουν πολλά και κάποια τ'αγαπώ, το κάθ'ένα για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Το θέμα μου είναι πως το συγκεκριμένο μπαράκι μας έχει χαρίσει ήδη μεγάλες στιγμές!
Το θέμα μου είναι πως το συγκεκριμένο μπαράκι είναι κοντά στο σπίτι αγαπημένης φίλης, που δε διστάζω πλέον να την αποκαλώ έτσι.
Το θέμα μου είναι πως στο μπαράκι αυτό έχω γελάσει με την καρδιά μου, πράγμα που είχα καιρό να κάνω.
Το θέμα μου είναι πως ο χειμώνας που διαφαίνεται στον ορίζοντα, δε με τρομάζει, ξέρω πως θα περάσουμε καλά στο Soutsou.
Η παρέα μου κι εγώ!!!

Η δεύτερη επιλογή

Τετάρτη αργά προς ξημερώματα Πέμπτης γιορτάζουμε την αγαπημένη Μ.
Το πρώτο ποτό και το πρώτο σφηνάκι με περίεργη γεύση Ginger, σα να πίνεις λίγο 4711, έχουν ήδη καταναλωθεί.
Η παρέα βαριέται και ξεκινά την απέλπιδα αναζήτηση γνωστού club, το οποίο παρεπιπτόντως ήταν διάσημο και πέρσι με άλλο όνομα...αλλά έλα που δε στρίψαμε ποτέ αριστερά. Τέλος απελπιζόμαστε και αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στα κλασσικά, πάμε Μπρίκι που είναι σταθερή αξία και δε μας προδίδει ποτέ! Και ξεκινάμε, αμ δε! Όλοι οι Ταξιάρχες της Αθήνας κάναν την ίδια σκέψη μ'εμάς και το αγαπημένο Μπρίκι είναι απροσπέλαστο. Ας είναι το δεύτερο ποτάκι θα το πιούμε όπως και να 'χει, πάμε Σούτσου αποφασίζουμε...κι εκεί στη μέση του δρόμου μου γεννιέται το ερώτημα - γιατί περνάω και τα υπαρξιακά μου τελευταία - τι θα ένιωθε το Σούτσου αν ήξερε πως ήταν η δεύτερη επιλογή;
Είναι η δεύτερη επιλογή χειρότερη από την πρώτη; Κι αν όχι, γιατί δεν ήταν η πρώτη;
Μας αρέσει περισσότερο η πρώτη; ή φοβόμαστε να δεχτούμε το ίδιο εύκολα τη δεύτερη;
Είναι το 'μή χείρον βέλτιστον'; ή δε μας πέρασε απλώς από το μυαλό;
Για την ιστορία, καλύτερα απ'οπουδήποτε περάσαμε στην τρίτη επιλογή - που δυστυχώς έπρεπε να είχε τερματίσει εξ'αρχής πρώτη!

Αϋπνίες

Η αλήθεια είναι πως η αϋπνίες δεν είναι πάντα δυσάρεστες.
Το ραδιοφώνο παίζει ως επί το πλείστον καλύτερη μουσική αργά το βράδυ, χωρίς πολλές διαφημίσεις και άκαιρα σχόλια.
Ο χρόνος για έρευνα στο δίκτυο και σε blogs είναι περισσότερος, απ' ότι στη διάρκεια της μέρας και η διάθεση για συγγραφή συνήθως εντονότερη, εφόσον έχεις χαλαρώσει και έχεις πιεί κι ένα-δυό ποτάκια.
Επίσης, μπορείς να κάνεις, ό,τι δεν πρόλαβες να κάνεις μέσα στο νορμάλ 16ωρο λόγω δουλειάς κι υποχρεώσεων.
Κάποιες φορές όμως, οι αϋπνίες μπορούν να γίνουν πολύ άσχημες.
Σου θυμίζουν πως ξαπλώνεις ακόμα ένα βράδυ μόνος σου.
Σου αφήνουν απεριόριστο χρόνο να σκεφτείς τι πήγε στραβά στη μέρα, την εβδομάδα...τη ζωή σου.
Σου χαρίζουν μαύρους κύκλους, που δεν εξαφανίζονται που να χτυπιέσαι (και όχι τίποτε άλλο το πρωί θα δεις κι όλες τις beauty editors).
Όμως είναι εδώ!
Συνήθως εμφανίζονται, όταν κάτι δεν πάει καλά ή αντιθέτως όταν όλα μοιάζουν υπέροχα στην απλή ζωή σου.
Τις τελευταίες ημέρες δυστυχώς, συμβαίνει το πρώτο.

Το άρωμα...

είναι μυστήριο πράγμα! Το 'χει γράψει κι ο Ζίσκιντ άλλωστε...
Το άρωμα μπορεί να γίνει σήμα κατατεθέν, να ποτίσει το δέρμα σου, να παραμείνει στις ίνες των ρούχων σου, να υπάρχει στο χώρο ακόμα και όταν είσαι πλέον απών!
Πάει δε θα κοιμηθώ απόψε, τι ήθελα και το μύρισα το παλιοκασκόλ...

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006

Χίλια μπράβο κι ευχαριστώ στους:

- Γιώργο Ορφανουδάκη, Κωνσταντίνος Σελεζνιώφ, Θανάση Ορφανουδάκη ("Περί φυσικής")

- Στέλλα Γαδέδη, Πόλυ Κυριάκου, Ευτυχία Μητρίτσα ("Λίγο πριν ξημερώσει")

- Γιώργο Ταϊφάκο, Κωνσταντίνο Πισιμίση, Freedom of Speech & Ευτυχία Ραυτοπούλου ("Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος")

Επιτέλους καλή! Ελληνική! μουσική!!!

You 've got mail

Είναι από εκείνες τις φορές που ήξερα την απάντηση πριν ο άλλος απαντήσει. Διαίσθηση; κληρονομικό χάρισμα; αντανάκλαση; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων!
Τη στιγμή που το e-mail έκανε μεγαλοπρεπή εμφάνιση στην οθόνη του υπολογιστή μου, δεν ήθελα να το ανοίξω, ποιός ο λόγος να διαβάσεις αυτό που ήδη γνωρίζεις; σκέφτηκα.
Φυσικά, σαν καλή μαζόχα που είμαι το διάβασα και ... τίποτα, ούτε κρύο, ούτε ζέστη! Την περίμενα την απάντηση - η αλήθεια είναι πως περίμενα να είναι ακόμα χειρότερη - σε αυτή τουλάχιστον ζητά χρόνο να το σκεφτεί, κι άλλο!!!
Δε πειράζει, καλύτερα, σκέφτομαι, με τα χρήματα που θα έδινα για αεροπορικό εισιτήριο για Αμερική Χριστουγεννιάτικα, θα φτιάξω το σπίτι και θα πάω και διακοπές με την παρέα. Ναι, ναι καλύτερα.
Πεσ'το άλλη μια φορά, μήπως και τελικά το πιστέψεις...

Στην υγειά μας!

Την κράταγα αυτή την Moet & Chandon δύο και βάλε χρόνια στο ψυγείο μου. Πάντα θεωρούσα, όταν την έπαιρνε το μάτι μου εκεί στη γωνιά του ψυγείου, πως θα την ανοίγα σε μια πολύ σημαντική στιγμή. Τελικά την ήπιαμε παρέα με δύο φίλες προχθές το βράδυ, γιατί δεν είχαμε κέφι να πιούμε κάτι άλλο.
Έτσι, άνευ λόγου και αιτίας ανοίξαμε τη Moet και της δώσαμε να καταλάβει. Χαλάλι...μετά από 17 χρόνια παρέας, ώρες κοινωνικής κριτικής, ψυχανάλυσης και μπουρδολογίας στο τηλέφωνο, αναρίθμητες διαμονές - fake και μη - της μιας στο σπίτι της άλλης, πολλούς γκόμενους - ποτέ τους ίδιους αναμεταξύ μας, λάθη, στραβές και διαστήματα που περάσαμε μακριά η μια από την άλλη - από επιλογή ή βλακεία -, νομίζω πως το μπουκάλι άνοιξε την πιο σημαντική στιγμή.
Στην υγειά των φιλενάδων μου...και τη δική μου!

Instant messaging

Κι εκεί που θεωρούσα την επικοινωνία μέσω τηλεφώνου ό,τι χειρότερο, να ΄σου καί πέφτω στην ανάγκη του instant messenger και αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που η τεχνολογία βρίσκει τρόπους να μας φέρνει πιο κοντά. Ή μήπως να μας απομακρύνει με μαθηματική ακρίβεια;
Δεν έχω κάτι προσωπικό με το τηλέφωνο και την τεχνολογία γενικότερα. Θεωρώ όμως, πως αν θες να επικοινωνήσεις με κάποιον πραγματικά, μπορείς να το πετύχεις μόνο με live επαφή, άντε και με την παραδοσιακή μέθοδο του γράμματος - γιατί όλο και κάποια φίλη θα δει το γράμμα πριν το στείλεις, θα σε φασκελώσει, θα σου πει μην το στείλεις και θα σε σώσει σπό την καταστροφή
Ενώ το instant messaging χτυπά πάντα εκεί που δεν το περιμένεις, που δεν ξέρεις τι να πεις και που γενικώς δεν μπορείς να πεις και πολλά.
Όπως...
Η ώρα είναι 20:45 και είμαι ακόμα στο γραφείο (συνηθισμένο). Προσπαθώ να φτιάξω ένα ρημαδοbudget που δε μου βγαίνει με τίποτα, γιατί θέλω και τον πελάτη ευχαριστημένο - μη δει την πρόταση ο άνθρωπος και φριάξει - και να πιάσω το στόχο και το πολυπόθητο bonus, γιατί έχω κι έξοδα. Δύο σ΄ένα δηλαδή ή και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Παίζω λοιπόν με το excel, βάζω και βγάζω νούμερα και ξαφνικά pop up και να σου σκάει μήνυμα το αγόρι από την άλλη άκρη του κόσμου.
- Τι κάνεις;
- Πήζω
- Κι εγώ
- Τι άλλα
- Μπλα - μπλα - μπλα
Ουσία μηδέν και πάνω που είμαι έτοιμη να του πω πες κάτι για μας, διαβάζω...
- Πρέπει να σ'αφήσω, I'm busy...και το γυρίζει offline!!!
Και αρχίζω τα σιχτιρίκια. Άμα ρε φίλε είσαι busy, τι ξεκινάς κουβέντα; Με ρώτησες εμένα;
Θα μου πεις τώρα, τι λες Χριστιανή μου, ας μην απαντούσες, ας ήσουν offline.
Έλα όμως που δεν μπορώ, που είμαι συνεχώς online μήπως και εμφανιστεί. Εθισμένη στο instant messaging σου λέω...Μήπως να πάρω τα χάπια μου;;;

Η σχέση 'φάντασμα'

Η αλήθεια είναι πως η σχέση 'φάντασμα' είναι ιδιαίτερα βολική! Δε δημιουργεί υποχρεώσεις, σπανίως είναι εκεί όταν θες να είσαι all alone - βέβαια σπανίως είναι εκεί όταν το μόνο που θες είναι να είναι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση - ιδανικοποιεί τον άλλο και την ίδια τη σχέση και τέλος αφήνει τη φαντασία να οργιάζει για την πολυπόθητη στιγμή της συνάντησης! Επίσης, σου χαρίζει σπαραξικάρδιους αποχώρισμους, απ'αυτούς που αξίζει να διηγείσαι στα εγγόνια σου.
Παρ'όλα αυτά, η σχέση 'φάντασμα' έχει ένα μεγάλο μείον κι όταν λέμε μεγάλο, εννούμε σαν την Πελοπόννησο και βάλε!
Δε θα σου χαρίσει ποτέ τις μικρές καθημερινές απολαύσεις με τον άλλο, δε θα γευτείς ποτέ ολιγόωρους αποχωρισμούς και τη διάθεση για κοπάνα από το γραφείο, το σχολείο ή όπου αλλού για να τους αποτρέψεις και να μείνεις μαζί του. Τέλος, εκτός πολλών άλλων, η σχέση 'φάντασμα' δε θα σε φέρει ποτέ αντιμέτωπη με την πραγματικότητα όταν είναι η ώρα της, αλλά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά. Όταν δηλαδή, έχεις ήδη δώσει όλο το μηνιάτικο και άλλες οικονομίες για ένα ταξίδι που μετανιώνεις μέσα στο αεροπλάνο, σου έχει τελειώσει το concealer και δεν μπορείς να καλύψεις τον ρημάδι τον κύκλο, ενώ αυτός είναι στην εξώπορτα και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Δυστυχως, η άρνηση στη σχέση 'φάντασμα' έρχεται πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Εκείνη που ενώ πιστεούμε - για μήνες ίσως - πως θα είναι ιδανική, ανακαλύπτουμε τελικά πως είναι η πιο λάθος!

The little black dress

- Πίσω από τα μαύρα...τι κρύβεις πίσω από αυτά; με ρωτά η κολλητή και συνεχίζει ακάθεκτη.
Θα σου πω εγώ! Την ανασφάλεια σου κρύβεις! Μάλιστα κυρία μου είσαι ανασφαλής και έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τουλάχιστον όσον αφορά στην εμφάνισή σου.
- Τι λες παιδάκι μου - της απαντώ τσιτωμένη - Τα μαύρα μου αρέσουν και επίσης μου πηγαίνουν πολύ. Άλλωστε είναι μόδα.
- Ναι, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που σε γνωρίζω! (αντιγυρίζει το σχόλιο μου με το μοναδικό της ξινισμένο ύφος)
- Τι θες να πεις; Πως κρύβομαι πίσω από ένα χρώμα για να περνώ απαρατήρητη;
- Είναι ολοφάνερο! (όρθια πλέον, κραδαίνει στα χέρια της ένα άλμπουμ με φωτογραφίες) Δες, όχι δες! μου λέει και ταυτόχρονα ξεφυλίζει το άλμπουμ, σταματώντας σε κάθε φωτογραφία και καρφώνοντας με σε αυτή με το μικροσκοπικό της δάχτυλο...
Βλέπεις, παντού φοράς μαύρα. Όχι πες μου έχω άδικο, όπου κι αν είσαι φοράς μαύρα! (τώρα πλέον φωνάζει)
- Μα στα αλήθεια μ'αρέσει ως χρώμα (τολμώ να ψελλίσω)
- Α! ναι ε; τότε γιατί στο γραφείο φοράς κι άλλα χρώματα, ε;ε; Γιατί εκεί, που αισθάνεσαι δυνατή και ασφαλής δε σου χρειάζονται.
- Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι, λέω και αναρωτιέμαι τι την οδήγησε έτσι στα καλά καθούμενα σε αυτό το ξέσπασμα.
- Πες μου κάτι - μου λέει την ώρα που ξανακάθεται στον καναπέ και αφήνει το άλμπουμ από τα χέρια της. Όταν επιλέγεις τι θα φορέσεις το πρωί για το γραφείο, για ποιόν ντύνεσαι; Και μετά απάντησέ μου το ίδιο για τις εξόδους σου...
Δεν ξέρω τι να της απαντήσω, ξαφνικά μ'έχει βάλει σε φοβερό 'τριπάκι'. Αναρωτιέμαι όμως, αν τα χρώματα που φοράμε εκφράζουν τη διάθεση ή ακόμα και την ίδια μας την προσωπικότητά μας, τότε γιατί έχουν χυθεί τόνοι μελάνια για τη σημαντικότητα του little black dress?

Photo from http://www.flickr.com/

Βεγγαλικά

Κάποιος από τους νικητές των εκλογών πανηγυρίζει εκεί έξω, φωτίζοντας τον ουρανό της Αθήνας με βεγγαλικά. Τόσο όμορφα και φωτεινά που σε κάνουν να χαζεύεις στο μπαλκόνι για ώρες.
Βεγγαλικά που σου θυμίζουν πόσο όμορφα είναι κάποια πράγματα που διαρκούν ελάχιστα. Χρώματα και φώτα που φωτίζουν τον ουρανό σου και σε καλούν να βγεις εκεί έξω και να ζήσεις τη ζωή που έχεις αφήσει στη μέση.
Μια φίλη έγραψε - με λίγα λόγια - πως η ζωή φέρνει κάποιες φορές στο διάβα μας ανθρώπους από την άλλη άκρη της γης, μόνο και μόνο για να μας ταρακουνήσουν.
Να φωτίσουν δηλαδή, το μονοπάτι που έχουμε χάσει.
Αν είναι έτσι, εγώ γιατί εξακολουθώ ν'αναρωτιέμαι: Αν η ζωή φέρνει ανθρώπους από τόσο μακριά, μήπως θέλει να μας πει πως δεν είναι απλώς βεγγαλικά;

Το πάτωμα...

ΧΑΛΙΑ
Σάββατο βράδυ, τα αποτσίγαρα έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν από το τασάκι, η μοναξιά έχει στρογγυλοκαθήσει στον καναπέ σου, στο video club τα νέα επεισόδια το LOST ήταν νοικιασμένα και ο μόνος άνθρωπος που θα ήθελες - ίσως - να δεις είναι 6.500 μίλια μακριά.
Και δε σου φτάνουν όλα τα παραπάνω, βάζεις ραδιόφωνο να σκάσει λίγο το χειλάκι σου και πέφτεις πάνω στο μοναδικό τραγούδι που σε τσακίζει. Το πάτωμα. Αχ βρε Τάνυα, γιατί;

Κάτι από τα παλιά...

Τελικά, έρχεται εκείνη η μέρα, που έχεις αφήσει το πατρικό σπίτι δύο και κάτι χρόνια, που οι γονείς έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα πως αποφάσισες να ζήσεις μόνη, που έχεις πάρει από εκεί τα απαραίτητα (βιβλία, ρούχα, καλλυντικά κλπ) και που όταν πηγαίνεις από εκεί, όλα είναι καλά!!!
Και μια ωραία μέρα, που μες την καλή χαρά έχεις πάει να τους δεις, η μητέρα σου αρπάζει την ευκαιρία και σου ζητά να πάρεις όλη την 'παλιατζουρία', όπως την αποκαλεί, που έχει μαζέψει σ'ένα σάκο και που βρήκε σε κάτι συρτάρια που είχες εκεί (παλιά) και τα οποία πλέον χρειάζεται!!!
Δε βαριέσαι σκέφτεσαι, ας της κάνεις τη χάρη, ούτως ή άλλως δικά σου πράγματα είναι κι εσύ δε μένεις πια εκεί. Και φεύγεις με το σάκο υπό μάλης...
Λίγες μέρες μετά, σκοντάφτεις πάνω στην 'παλιατζουρία' που είχες αφήσει σε μια γωνιά εκείνο το βράδυ- γιατί είχες και δουλειές να κάνεις - και αποφασίζεις πως δεν πάει άλλο, είναι η ώρα ν'ασχοληθείς μαζί της! Κι έτσι στρώνεσαι στον καναπέ με την 'παλιατζουρία' αγκαλιά και αρχίζεις το ψάξιμο. Ψάξιμο οδυνηρό και αστείο ταυτόχρονα. Ψάξιμο που σου θυμίζει πρόσωπα, ημέρες, χρόνια που πέρασαν. Στιγμές που πέρασαν μια για πάντα και ανθρώπους που έμειναν ή έφυγαν.
Βρίσκεις χαραγμένα αρχικά σε μεταλλικά τασάκια - το δικό σου και της κολλητής - που ευτυχώς είναι ακόμα εδώ. Γράμματα του πρώτου γκόμενου, που έφυγε και ζει πολύ μακριά. Πύλινες κατασκευές από το Δημοτικό με χρονολογίες που σε παγώνουν! Γράμμα, του δεύτερου γκόμενου και μεγάλου έρωτα, που το έγραφε από τη σκοπιά, αφού είχατε χωρίσει χρόνια, μάλλον γιατί δεν ήξερε σε ποιόν άλλο να γκρινιάξει για τις άθλιες συνθήκες της θητείας και που Δόξα το Θεό δεν είναι πια τόσο εδώ. Αποκόμματα από συναυλίες που έζησες από κοντά σε διαφορετικές αγκαλιές. Γράμματα από παιδικές φίλες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Και τέλος το μια φωτογραφία που νόμιζες πως είχες χάσει ή θάψει ή τέλος πάντων δε θα ξανάβλεπες ποτέ, όπως δε θα ξαναδείς αυτόν που πρωταγωνιστεί σε αυτή και που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Και δακρύζεις και γελάς και κλαις...με αυτή τη σειρά ή και όχι.
Και λίγο μετά, κάπου στο 12 τσιγάρο το συνειδητοποιείς. Μόνο 'παλιατζουρίες' δεν είναι αυτά που κρατάς στα χέρια σου. Είναι η ίδια σου η ζωή. Είναι όλα σε φέρανε μέχρι εδώ, όσα σε κάνανε τον άνθρωπο που είσαι. Κι όσα θα σε βοηθήσουν, μαζί με όσα μαζευτούν από δω και μετά να αποφασίσεις ποιά θα είσαι.
Φεύγω, πάω να αγοράσω ωραία κουτία, που αξίζουν στην όμορφη ζωή μου!

Διακοπές με φίλες

Η Άρτεμις φτάνει στο λιμάνι κι εμένα το μυαλό μου γυρίζει πίσω, πίσω σ'εκείνα τα καλοκαίρια που διάβαζα το 'Θησαυρό της Βαγίας΄και ο 'Πορτοκαλής Ήλιος' έφερνε τους ήρωες στην Αίγινα.
Είμαστε στην Αίγινα οι τρεις μας, μόνες.
Φαγητό στο λιμανάκι της Πέρδικας και μπάνιο στην παραλία του Σαρπά με τα καλύτερα κεφτεδάκια, μετά της μαμάς!!! Συζητάμε για τα παιδικά μας χρόνια, διαβάζουμε βιβλία, χαμογελάμε με παλιές καλοκαιρινές ιστορίες, για αγόρια φυσικά.
Είμαστε διακοπές οι τρεις μας, μόνες, τρεις φίλες.
Θέλω πολύ να χώσω ένα κρουασάν στο στόμα της κυρίας, που καταδυναστεύει την οικογένειά της καθημερινά στο πρωινό. Γελάμε μαζί της, με ιστορίες από παλιές δουλειές, με το μαύρισμά μου, που θα είναι και φέτος τροπικό και με παλιές καλοκαιρινές ιστορίες, για αγόρια φυσικά.
Είμαστε διακοπές οι τρεις μας, τρεις φίλες και όχι τόσο μόνες τελικά.

Ώρα να φεύγουμε...

Επιτέλους! Η πολυπόθητη στιγμή είναι πιο κοντά από ποτέ. Σε λιγότερο από 24 ώρες η καλοκαιρινή άδεια θα είναι γεγονός!!! Λίγο Αίγινα, λίγο Μάνη και πολύ Μονεμβασιά η συνταγή. Ξάπλα στην παραλία, βιβλία, παγωμένοι χυμοί, άρωμα καρύδας και πολύ ήλιος τα συστατικά.
Μην ξεχάσω τον ύπνο και τη απόλυτη ηρεμία...γιατί αυτά θα μου λείψουν περισσότερο με την επιστροφή!!!
Θα τα πούμε σύντομα, είτε από μακριά είτε από κοντά, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, πως θα έχουμε πάει διακοπές...κι αυτό δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς.

Το πρώτο τριήμερο του καλοκαιριού είναι προ το πυλών.
Το μαγικό τριήμερο, που όλοι περιμένουν μετά το Πάσχα με αγωνία, καταφτάνει.
Ίσως το μόνο σίγουρο τριήμερο κάθε χρόνου σε λίγες μέρες θα είναι εδώ...κύριες και κύριοι καλωσορίστε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος!
Τι κι αν τα ερωτήματα που προκύπτουν εξαιτίας του είναι πολλά.
'Θα πάμε σε νησί ή θα προτιμήσουμε το εξοχικό; Θα φύγουμε μακριά με την αγάπη μας ή θα ακολουθήσουμε τα φιλαράκια μας; Θα κινηθούμε ανάμεσα στους κοσμικούς ή θα εκμεταλευτούμε την ευκαιρία να αποδράσουμε κάπου απόμερα;'
Δεν έχει σημασία!
Οι απαντήσεις θα δοθούν και φέτος και τα πλήθη θα καταπνίξουν για ακόμη μια φορά με τον ενθουσιασμό τους τη Μύκονο, τη Σύρο, το Ναύπλιο και τόσους άλλους υπέροχους προορισμούς.
Κι αν δεν έχετε κλείσει ακόμη εισιτήριο, δεν έχετε κάνει κράτηση, δεν έχετε ετοιμάσει ακόμη το σάκο και το beauty case, μην αγχωθείτε...σε κάποια γωνιά της υπέροχης χώρας μας υπάρχει χώρος και για τον δικό σας υπνόσακο!!!

Μια φορά την εβδομάδα το τηλέφωνό μου θα χτυπήσει και θα είναι κάποιος φίλος, που θα θέλει συμβουλές σχετικά με το που να πάει τη νέα του αγάπη, που να διανυκτερεύσει στο επαγγελματικό ταξίδι της επόμενης εβδομάδας, που να φάει στην επόμενη εκδρομή στο Ναύπλιο. Κι όσο κι αν γκρινιάζω πως 'Δεν είμαι ταξιδιωτικό γραφείο'...γνωρίζω πως τίποτε δε με ικανοποιεί περισσότερο από το να προτείνω τον κατάλληλο τόπο, ξενώνα, εστιατόριο κλπ.
Δεν οφείλεται τόσο στην ταξιδιωτική μου εμπειρία, αυτή η εμπιστοσύνη προς την αποψή μου, όσο στη διάθεσή μου να ψάχνω, να ρωτάω, να συγκρίνω, να μαθαίνω...να ταξιδεύω ακόμη και από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, χαζεύοντας τον Σαρωνικό.
Μου αρέσουν τα ταξίδια και σε ποιόν δεν αρέσουν άλλωστε!